Ontspanning en ontmoeting

Zoals we vorige week al schreven was er afgelopen week tijd voor ontspanning. We maakten een wandeling langs het Victoriameer en zaten heerlijk ontspannen op een bankje aan het water. Er zijn altijd overal mensen aan het werk! Hier waren mensen druk met jerrycans in de weer om water uit het meer te halen. Ze sleepten het naar een motor met een grote laadbak erachter. Ook onderweg naar het meer zagen we al veel mensen met jerrycans op een punt waar je water kon halen.

Er kwam namelijk die dag geen water uit de kraan. Dat hadden wijzelf ook al ervaren. Gelukkig hadden we vochtige washandjes bij ons zodat we ons toch even konden wassen en zat er nog net genoeg water in de stortbak om de wc te kunnen doortrekken! In Afrika moet je overal rekening mee houden. Het was het gevolg van een langdurige uitval van elektriciteit op zondag.

We kwamen door een hoger gelegen dorpje tussen de rotsen. Prachtig was het daar. We kwamen veel vrouwen tegen met grote    manden op hun hoofd op weg naar het meer om hun kleding te  wassen.Tijdens een andere wandeling kwamen we op een hoog gelegen plateau van een berg met enorme rotsblokken hier en daar. Ook daar waren vrouwen aan het werk. Ze lieten daar  manden vol kleine visjes drogen. Na het drogen werd de vis bij elkaar geveegd en weer in de manden geschept.
Ik heb heerlijk zitten lezen boven op een rots, met een prachtig uitzicht op het Victoriameer,
terwijl Albert druk was met foto's maken van een tiental Buizerden, die vis kwamen stelen. Prachtig om die grote vogels zo vlak boven je te zien vliegen.

Die kleine visjes worden gefrituurd  door o.a.  één van de moeders van een Carepointkind
en daarna op de markt
verkocht ...
als een lekkere snack!!


We hebben ook een uitstapje gemaakt naar een openluchtmuseum waar de gids ons vertelde over de tradities van het Sukumavolk, één van de stammen die in dit gebied leven.

Afgelopen donderdag namen we afscheid van Mwanza. Wat hebben we een goede tijd gehad daar! Het was zo goed om hier het werk van Christ’s Hope te zien en ons sponsorkind te ontmoeten. Jackson bracht ons naar het vliegveld en na een vlucht van ruim een uur landden we op het vliegveld van Kilimanjaro. Met een taxi naar het 50 km verder gelegen Arusha. We werden hartelijk ontvangen in het appartement van airbnb. Een prima plek om ruim een week te bivakkeren.  Er was al contact geweest met Wiebe en Jeannette die vier km verderop in een Safarilodge verbleven. 

Wij besloten naar hen toe te wandelen. De overvolle taxibusjes die je voor een paar kwartjes op de plek van bestemming brengen hebben we tot nu toe vermeden.
Wat was het geweldig om onze vrienden daar te zien en onze ervaringen te delen onder het genot van een kop koffie. De twee uurtjes die zij nog vrij waren voor het diner waren zo om!

Op de terugweg kochten we wat dingen om in appartement een omelet te kunnen maken. Tot onze verrassing ontdekten we dat er geen pannen in het appartement aanwezig waren. Gebruik van keuken houdt hier kennelijk niet in dat je zelf je eten kookt, al staat er wel een oven met twee elektrische pitten er boven op. Gelukkig was er een glazen schaal die we in de oven konden zetten en hebben we op die manier onze eieren uiteindelijk kunnen bakken. Als je in Afrika bent word je vanzelf creatief!

Op vrijdag, de dag van de muskathlon had onze gastvrouw om 8 uur een taxi voor ons geregeld zodat we rond 9 uur Wiebe en Jeannette over de finish zouden zien komen. Helaas ook hier weer strubbelingen. De taxichauffeur had niet zoveel haast en op een gegeven moment kwamen we bij zo’n diep gat in de zandweg ( het had die nacht flink geregend) dat de taxichauffeur er niet door durfde. Dus op Alberts telefoon een alternatieve route gezocht. Helaas hield de weg daar opeens op! We moesten nog drie kilometer het bos in en besloten maar verder te gaan lopen, al wisten we wel bijna zeker dat we voor de binnenkomst van onze vrienden te laat zouden komen. Ook lopend was het nog een hele uitdaging om de weg te vinden en kwamen we uiteindelijk om 9.15 uur met moddervoeten aan bij het Compassion-terrein waar de finish van de muskathlon was.

Het was evengoed leuk om onze vrienden na deze geweldige prestatie  een mooie Tanzaniaanse slinger om te hangen die we de dag ervoor toevallig op de kop konden tikken.

Wat was het een feest om tussen al die donkere kindertjes met een mooi rood shirt, waar "Jesus loves me" achterop stond, de mensen te zien finishen soms vergezeld door hun sponsorkind. En wat een prestatie om een halve, hele of ultra marathon ( 63 km) te lopen, een mountainbike tocht van 112 km of een wandeling van 55 km. te maken. De wandelaars waren de avond ervoor gestart om 23.00 uur en kwamen rond 14 uur binnen. 

Ze hadden die nacht 3 uur in de regen moeten lopen en dat allemaal voor het goede doel!

En tussendoor natuurlijk genieten van het gezelschap van Wiebe en Jeannette, hun sponsorkind en al die andere kindertjes die zo graag de foto’s op onze telefoons wilden zien of gewoon gezellig naast ons kwamen zitten!



Om half drie, toen iedereen binnen was hebben we afscheid genomen van Wiebe en Jeannette en zijn wij de eerste 4 km terug gewandeld.
Daarbij kwamen we langs een hele grote Afrikaanse markt waar we veel groenten en fruit hebben gekocht en ook voor weinig geld een mooie diepe koekenpan en kookpan. We hebben ons met al onze boodschappen toch maar aan  zo’n goedkoop taxibusje gewaagd omdat steeds een gewone taxi nemen teveel in de papieren gaat lopen. Het zijn 9-persoons busjes maar er hangt een bijrijder uit het raam om iedereen die aan de kant van de weg staat, te wenken of hij of zij mee wil. Ze proppen zo nodig 15 man in een busje! Wij hadden nog een zitplaats en zijn veilig aangekomen in het centrum van Arusha. Daarna met een tuk-tuk het laatste stukje naar ons appartement.Het koken lukt prima al moeten we de groenten snijden met ons zakmes omdat er geen schilmesje te vinden is.

De berg Meru

Op zaterdag bezoeken we de touristoffice voor wat informatie over deze omgeving. Het is prachtig zonnig weer en we genieten later op de dag op ons balkon.
We hebben uitzicht op de Mount Meru maar die zit grotendeels verscholen achter een pakket wolken. Het is wonderlijk om in het Afrikaanse heuvelachtige landschap twee bergreuzen te zien staan; de berg Meru en verderop de berg Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika (met sneeuwtop)!.

Vandaag zondag zijn we naar de Lutherse kerk geweest.
We hadden op het bord gezien dat daar om 10.00 uur een Engelstalige dienst moest zijn maar helaas, we hebben geen woord Engels gehoord. Toch was het mooi om er te zijn! Het was een grote gemeente met ontzettend veel jonge gezinnen.

Voordat de kinderen naar de nevendienst gingen werd aan een paar kinderen gevraagd een bijbeltekst op te zeggen en dat deden ze heel vlot. Ook werd er speciaal voor hen gebeden. Er werden veel liederen gezongen met bekende melodieën uit ons oude gezangen boek. En tijdens de preek hoorde we regelmatig dat het over Jezus Christus ging. We mochten ook deelnemen aan het heilig avondmaal en tijdens het langslopen voor brood en wijn werd "Welk een Vriend is onze Jezus" gezongen in het Swahili. Je voelt je dan toch één met de christenen hier in Tanzania.

De komende week zal ook nog een week van ontspanning zijn, omdat de carepoints in Nairobi een week vakantie hebben.

We zien dat onze blog veel gelezen wordt en dat duidt op grote betrokkenheid . Wij zijn daar erg dankbaar voor.

Tanzania

Afgelopen dinsdag zijn we na een reis van 8 uur in Tanzania aangekomen. Tot de Keniaanse grens met een taxi en aan de andere kant  van de grens werden we opgewacht door Joshua en Jackson, twee medewerkers van Christ’s Hope Mwanza. 

Op weg naar Mwanza

Onderweg het eerste wild;
struisvogels en bizons

Zij waren om half zes 's morgens uit Mwanza vertrokken en hebben bijna 4 uur ( 350 km ) gereden naar de grens om ons op te halen en te helpen bij het verkrijgen van een visum. Wat een service! We verblijven hier in een hotel.
Mwanza ligt ook aan het Victoriameer en is een grote stad evenals Kisumu. Tanzania is een groot land maar er wonen in het hele land minder mensen dan in Nederland al kun je dat in deze stad bijna niet geloven. Maar onderweg hier naar toe zagen we wel dat het veel dunner bevolkt is dan Kenia.

Het is ook een mooi land qua natuur. Mwanza is een stad op meerdere heuvels die voor een groot deel bestaan uit enorme rotsblokken. Prachtige plekjes bovenop de rotsen met uitzicht op het Victoriameer.

Maar het heeft ook een andere kant. Er zijn heel veel echt arme mensen. Ze hebben kleine huisjes tussen de rotsblokken. We mochten er in een paar huisjes binnenkijken maar het was schokkend om dat te zien. Soms maar één stoel en wat spullen om te koken. En dan te bedenken dat er geen waterleiding is en al het water met jerrycans de berg op gesjouwd moet worden! Een ander huisje waar de gaten in het dak

De jongen van 9 jaar. op de rand
 van het bed

zaten en we een paraplu kregen aangeboden omdat er een hevige regenbui kwam tijdens ons bezoek en de regen dus door de gaten naar binnen kwam. Of een heel klein huisje, helemaal vol gepropt met een bank waar je in het midden doorheen zakt en een bed vol met spullen waar bijna geen plek meer hebt om te liggen. Het jongetje dat daar woont kreeg 500 shilling (= 50 cent) van de caregiver om een kool te kunnen kopen en eten te koken voor zijn moeder die aan de doorgaande weg wat groente en fruit probeert te verkopen. Een jongetje van 9 jaar die op een houtvuurtje eten kookt! Wij kunnen het ons niet voorstellen. Maar altijd dankbare (groot)moeders voor het werk van Christ’s Hope dat hun (klein)kinderen (vaak maar één uit een gezin) de kans geeft om naar school te gaan. Er is dan ook dringend behoefte aan meer sponsors!


We hebben op alle vier de carepoints in deze stad een dag meegelopen. Woensdag was een heel bijzondere dag! Die dag konden we ons sponsorkind in onze armen sluiten. 

Faraja zat al op ons te wachten toen we op de carepoint aankwamen. Dat was een heel mooi moment dat natuurlijk op meerdere foto’s is vastgelegd. We mochten met hem samen op bezoek bij zijn ouders. Wat mooi om hen te ontmoeten en elkaar een beetje te leren kennen. Het zal nu compleet anders zijn als we hem brieven schrijven.


Ook hebben we het sponsorkind van onze vriendin Corrie Moyses ontmoet en samen met hem een bezoek gebracht aan zijn moeder. Een weduwvrouw met 5 kinderen. We konden Corrie een filmpje sturen waarin de moeder bedankt voor de sponsoring van haar zoon.

Salehe; sponsorkind van
Coorie M.

Ontroerend.                            

Na de regenbui zag de straat er zo uit,

In Afrika zijn ze blij met regen; wassen hun handen
tijdens de bui.

Afgelopen donderdag maakten we mee dat door een zware onweersbui de pas gerestaureerde muur bij de carepoint door een stroom water omver ging! Het is ongelofelijk hoe het water als een rivier van de berg af stroomt en ontzettend veel vuil, dat hier overal langs de weg ligt, meeneemt en de zandwegen in modderstromen verandert.

Gelukkig was het aan het eind van de middag weer droog maar moest de guard eerst de weg
bij de toegangspoort met stenen en zand ophogen zodat de auto die ons naar het hotel zou brengen met veel gehobbel de weg weer op kon. Gelukkig zonder vast te komen zitten!

Zaterdag waren we al weer vroeg op carepoint Burgarika om de kinderen te verwelkomen. De meeste kinderen waren om 8.30 uur bij de opening al aanwezig. Na een aantal liederen te hebben gezongen, werd aan Albert gevraagd een bijbelverhaal te vertellen.

Hij was hier niet op voorbereid maar heeft verteld over “De Goede Herder”. Het is mooi om te zien dat het gebed door meerdere kinderen wordt gedaan. Ze noemen gebedspunten en bidden hier vrijmoedig voor.
Na de opening werden er zo’n 60 tot 70 kinderen in een klaslokaaltje gepropt. De tieners werden in een ander lokaal opgevangen en Albert heeft met hen gesproken.

Mij werd gevraagd iets te vertellen voor de grote groep kinderen.




Het maakte niet uit wat. Iets uit de bijbel of over onze familie en het leven in Nederland. Ik schrok daar wel een beetje van maar het ging goed. Als je eenmaal aan het vertellen bent komen er steeds meer dingen in je op die je kunt vertellen. Ik heb ook geprobeerd ze het liedje  “Dit is de dag” te leren maar dat viel niet mee! Het lied “hoofd schouders knie en teen “doet het ook altijd erg goed en is niet moeilijk in het Engels te vertalen. Alles moest wel door een caregiver in het Swahili vertaald worden omdat de kinderen hier wel Engels op school krijgen maar niet zoals in Kenia les krijgen in het Engels. Ze spreken hier veel minder goed Engels dan In Kenia. Alleen met de tieners kun je een gesprekje in het Engels voeren. Albert heeft ook hier weer portretfoto’s gemaakt van alle aanwezige kinderen .Daar waren ze erg blij mee!

Uitzicht op Carepoint Bugarika en het
Victoriameer

Vandaag, zondag, werden we door “onze chauffeur” en caregiver Jackson opgehaald voor de kerk. Deze kerk begon om 8.00 uur maar het is hier heel gewoon om later binnen te komen. De eerste 3 kwartier is er alleen worship.

We waren er rond half negen. De dominee preekte over Fil. 1 : 10. Paulus zit in de gevangenis en zegt Jezus te willen volgen, ook in lijden tot in de dood. We werden opgeroepen net als Paulus Jezus te volgen aan de hand van 4 voorbeelden uit de geschiedenis van de kruisiging. Hoe Jezus zijn vijanden vergaf, hoe Hij tijdens zijn lijden nog zorg had voor anderen( zijn moeder), hoe Hij hoop gaf in moeilijke omstandigheden (de moordenaar aan het kruis) en hoe hij volhardde tot het einde. Jezus was een voorbeeld voor Paulus en wil dat ook voor ons zijn!

Na de kerkdienst werden we afgezet in een prachtig park met een stuk strand, palmbomen, prachtige bloemen en vogels. We hebben ons daar prima vermaakt met wandelen, lezen en foto’s maken en werden om half vijf weer opgepikt door Jackson en bij het hotel afgezet. Uiteraard wordt de benzine door ons vergoed. ( minder dan € 1,- per liter) Het was een heerlijke rustdag voor ons.

De komende twee weken zullen we wat meer met ontspanning bezig zijn dan met het werk voor Christ’s Hope doordat we even geen projecten bezoeken. Wel kan Albert vast beginnen met zijn verslag en kan ik doorgaan met het maken van kerstkaarten. En natuurlijk hopen we komende week Wiebe en Jeannette te ontmoeten en aan te moedigen!

   Na een dag bezoek Carepoint, is
 het leuk om langs de markt te gaan.

Malaika Beach

Volunteer and Tourist

Fruit kopen langs de weg .

We zijn hier nog maar twee weken maar het lijken wel twee maanden! We voelen ons hier al aardig thuis. Het Engels spreken gaat steeds beter, we raken gewend aan het reizen met de tuk-tuk, aan de elektriciteit die regelmatig een poosje uitvalt, aan de vele kinderen die ons op straat “How are you” toeroepen. We kijken niet meer vreemd op als we een motor zien rijden met een driezitsbank overdwars achterop zijn motor gebonden of een fiets met een toren van zes kratten op zijn bagagedrager. 

Een motor-taxi

We gaan graag lopend naar de supermarkt en komen dan langs de kraampjes van de sloppenwijk waar we ons fruit kopen en aardappels of peulvruchten. Je maakt mensen heel blij door iets bij hen te kopen. Wel stoppen er dan heel vaak tuk-tuks of motors naast ons om te vragen of we een lift willen. Ze denken dat blanke mensen niet ver kunnen lopen en dat ze voor alles hun auto pakken.
We hebben heel veel plezier van de app Maps.me . Het is een soort tomtom waar je elk gewenst punt kan markeren en de route via je telefoon kunt volgen. Met straten die geen naam hebben is dat heel handig!

Huiswerk maken 

Het was fijn om deze week veel op Christ’s Hope projecten te zijn. We bezochten een carepoint in de Manyatta sloppenwijk. Deze wijk is nog veel groter dan de Nyalenda wijk en ook lijkt het of daar nog meer armoede is.We hebben ook daar een paar huisbezoeken gedaan en het is bijna niet te geloven dat mensen daar kunnen leven. 

Albert heeft veel gesprekken kunnen hebben met de caregivers van Nyalenda over hun manier van lesgeven om een zo goed mogelijk overzicht te krijgen waar zij hulp bij nodig zouden hebben.

Kerstkaarten maken

Ik heb samen met een medewerkster van Christ's Hope een stapel kerstkaarten gemaakt. Deze worden in december aan de kinderen gegeven. Er moeten er 400 gemaakt worden dus we kunnen nog even vooruit. Ook heb ik meerdere keren geholpen in de keuken met het klaarmaken van eten voor 100 kinderen. Deegballen maken waar een soort pannenkoek (chapati) van gemaakt wordt of tomaten en uien snijden en ook  bij het opscheppen van het eten konden ze wel wat hulp gebruiken. Ze eten hier ook vaak een dikke pap van maismail (ugali) in combinatie met een soort andijvie.

Een tweeling eet ugali met de handen .

De kinderen eten met hun handen.Ze maken een balletje van de ugali, drukken er met hun duim een gat in en scheppen daarmee wat groente wat ze samen met de ugali opeten. Wij kregen ook een bord voorgeschoteld en hebben het ook met onze handen gegeten. Natuurlijk worden wel de handen voor het eten gewassen! Zelfs in een restaurant komen ze hiervoor met een kannetje water langs.

Op zaterdag zijn de kinderen van 9.00 tot 14.00 uur op de carepoint. Het was leuk om het zingen bij de dagopening(buiten) mee te maken. 

Bijbelles door een Caregiver

Gezamenlijke opening van de lesdag: veel zingen.

Ook hebben we de bijbelles bijgewoond en buitenspelletjes met de kinderen gedaan.

                           

Armbandjes maken

Ik heb met een groepje kinderen armbandjes gemaakt van loom- elastiekjes.  Zelfs de jongens vonden het leuk

Toen de kinderen naar huis gingen hebben wij nog geholpen bij het afwassen van 100 borden en bekers.
Afwassen gebeurt hier door de borden met een schuursponsje en een soort pasta te boenen en dan af te spoelen met koud water. Warm water wordt hier alleen gebruikt om te douchen.

Samen met de kok afwassen

Albert heeft van alle kinderen een portretfoto gemaakt voor de

sponsorouders (valt niet mee om die bruine gezichtjes er goed  op te krijgen!) 

Onze plannen voor de komende weken:

Aanstaande dinsdag gaan we naar Tanzania, naar de stad Mwanza. (gelegen aan het Victoriameer) Daar zijn ook carepoints van Christ’s Hope en wij  hopen ons sponsorkind en zijn familie te ontmoeten. Verder zullen we naar het onderwijs op de carepoint gaan kijken.

We hopen ook te gaan genieten van een aantal toeristische uitjes. Op 24 oktober vliegen we van Mwanza naar Kilimanjaro ( Arusha). We willen ook graag de carepoints in de Matharavallei van Nairobi bezoeken en vanaf Kilimanjaro kun je met een bus naar Nairobi. 

Omdat in Kenia de grote vakantie op 25 oktober begint en de vakantieprogramma’s op de carepoints pas een week later, blijven we eerst nog een week in Arusha. Een heel leuke bijkomstigheid is dat we aanwezig kunnen zijn bij de muskathlon van Compassion en onze vrienden Wiebe en Jeannette Oosterhaven aan kunnen moedigen. Ook kunnen we in Arusha  nog een safaripark bezoeken.

Op 2 november gaan we  dan met de bus naar Nairobi. We blijven daar een week en gaan op 9 november met de bus weer terug naar Kisumu. Een lange busrit maar waarbij veel te zien is onderweg.

In Kisumu willen we nog wat dingen afmaken en wat van het vakantieprogramma meemaken. De laatste week van November hopen we nog even rustig aan te doen om op 27 november weer naar Nederland te vliegen. We kunnen die laatste drie weken weer in het guesthouse terecht waar we nu ook zitten.  Dat is fijn! 
We vinden het absoluut geen straf om nog een tijdje bij deze vriendelijke mensen te blijven. Het loopt allemaal  anders dan we vooraf gedacht hebben maar we hebben wel het gevoel dat we hier wat kunnen betekenen voor Christ's Hope. Wij ervaren Gods nabijheid en vertrouwen er op dat Hij met ons meegaat!

PS.Het was leuk om zondag alle (klein)kinderen weer even te zien en te spreken via Whatsapp video.
De kinderen op de Carepoint voelen zich ook heel happy; dat uiten ze in een lied dat we  als probeersel met een link naar een video hieronder zetten;

Twee werelden

De afgelopen week zijn we verhuisd naar een guesthouse in het centrum van Kisumu. Verder hebben we een deel van de week doorgebracht bij het Christ’s Hope project en een aantal toeristische plekjes bezocht samen met Willianne en twee vriendinnen die deze week bij haar logeren.

De helft van dit huisje huren we.
 Het staat in een veilige compound.

De dagopening op het carepoint terrrein.

We hebben met veel plezier en respect rondgekeken op de carepoints hier in Nyalenda, de sloppenwijk van Kisumu. Het samen de dag openen met zingen, bijbellezen en gebed is al een mooi moment. Daarna wordt het programma van de dag besproken. Er staan homevisits op het programma en wij mogen mee. We gaan in twee groepjes van 4 caregivers. Albert en ik gaan elk met een verschillend groepje mee.

Op weg voor de homevisits.

Een alleenstaaande moeder voor
 haar huisje,
 één van de drie woningen.

Soms even de weg vragen.
We hebben de paraplu nodig 
om ons te
 beschermen tegen de zon.

We wandelen door de sloppenwijk en het is soms een heel gezoek om de huisjes te vinden. Straatnamen kennen ze hier niet en alle huisjes staan kris kras door elkaar. Huisjes gemaakt van een houten raamwerk opgevuld met modder en een golfplaten dak. De huisjes zijn vaak niet groter dan 4 m bij 4 m. Meestal is er een woonvertrek met een bank of een paar stoelen en een slaapvertrek vaak achter alleen maar een gordijn. Soms zijn ze wel een beetje gezelliger gemaakt met kleedjes en een zeiltje op de vloer maar vaak ook alleen maar donkere muren en een vloer van gedroogde modder.

De caregivers hebben voor de ouder, grootouder of verzorger een aantal vragen over de situatie thuis. Het is schrijnend om de verhalen te horen. Veel weduwen ( vaak HIV positief) die met moeite proberen wat geld te verdienen om hun kinderen eten te geven. Vaak lukt het ze maar om voor 1 maaltijd per dag te zorgen. Bijvoorbeeld door wat geld te verdienen  met het doen van de was voor een ander. Ook zijn er veel oma’s die voor kleinkinderen zorgen waarvan de ouders overleden of ziek zijn. Er was een grootmoeder die voor 10 kleinkinderen zorgt. Ze heeft een “hotel”, een met golfplaten overdekt terras waar mensen wat kunnen eten. Daarmee verdient ze haar geld. En stuk voor stuk zijn deze mensen zo vriendelijk en dankbaar dat Christ’s Hope hun kinderen de mogelijkheid geeft om naar school te gaan. Het is zo bijzonder om het leven van deze mensen van zo dichtbij te mogen zien!

We zien ook de kinderen tussen de middag naar de carepoint komen in hun schooluniform voor een warme maaltijd. Dit gebeurt op woensdag en donderdag en op zaterdag zijn de kinderen er de hele dag. Het is ongelofelijk hoe elk kind een enorm bord vol eten weet weg te werken zonder problemen. Het zinnetje “dat lust ik niet ”kennen ze hier niet.

In de eetpauze worden sommige kinderen met een tuk-tuk opgehaald voor de lunch, omdat de tijd te kort is om naar de carepoint te lopen. Ze krijgen het voor elkaar om 11 kinderen in zo'n overdekt brommertje te stoppen...
Wij laten ons ook ophalen en thuisbrengen door zo'n ding.


Via een Nederlandse sponsor hebben we een cadeautje voor de carepoint meegekregen. Het is een spelletje domino wat ze hier niet kennen. Ik mag het uitleggen door het spel met hen te spelen. Wat genieten deze caregivers van zomaar even een spelletje doen. De volgende middag, als er nog wat tijd over is wordt het spel meteen gepakt. Nu kunnen ze het ook bij de kinderen introduceren.

 En dan nu onze toeristische uitjes. Op onze vrije dag genieten van     een prachtig plekje aan het Victoriameer.  ’s Morgens vroeg is het   daar nog zo heerlijk! lekker langs het meer wandelen en een   vissershaventje bezoeken. Een boottocht over het meer met   Willianne en haar vriendinnen waarbij we veel mooie vogels zien.     Drie ijsvogeltjes naast elkaar op een tak! En dan die bijzondere,   vaak bloeiende bomen en planten! En niet te vergeten de   nijlpaarden, die af en toe hun kop boven het water uitsteken.

Kingfishers ( ijsvogels)

Een nijlpaard in het Victoriameer.

Sunbird

 Dit weekend mochten we daar nog veel meer van genieten. We   kregen de gelegenheid om mee te rijden naar een Brits   retraitecentrum in een

 stukje tropisch regenwoud.
 Wat een oase van rust als je uit zo,n drukke stad komt. De apen   slingeren door de bomen naast ons huisje, de arend heeft zijn nest   in een boom in de tuin. Je hoort alleen de vogels fluiten, af en toe   de apen schreeuwen en verder is het stil. Als de zon schijnt komen   de prachtigste vlinders tevoorschijn. Een wandeling naar een punt   boven op de berg waarvandaan je op het “dak” van het regenwoud   kijkt. Maar ook de tropische regenbuien. Het heeft de afgelopen dagen hier wel 30x zoveel geregend als vorig jaar om deze tijd. Maar  gelukkig zijn het altijd buien  en  schijnt vaak later de zon weer.

De kapel op het terrein.

Er is een kapel waar je zomaar even kunt gaan zitten om stil te zijn Op zondagmorgen is er een kerkdienst waarbij wij de enige gasten zijn. Gelukkig zijn er ook nog 8 personeelsleden.  Zo mooi om samen te zingen en muziek te maken met de instrumenten die ons werden aangereikt en samen te luisteren en te bidden. Voor de mensen hier is het geloof zo verweven met hun leven. Ze zijn in alles afhankelijk van wat God geeft. We kunnen veel van hen leren!

Het voelt hier als een stukje paradijs op aarde.

Twee zo verschillende werelden in één land! Het is best lastig om als toerist te genieten van de luxe dingen en op andere momenten te proberen iets voor de arme mensen in het land te betekenen. Aan de andere kant hebben er ook veel mensen werk door voor toeristen te kunnen zorgen en mogen we er dankbaar van genieten nu we hier zijn.

De komende week zullen we vooral met Christ’s Hope bezig zijn en hopen we meer duidelijkheid te krijgen over de mogelijkheid om naar Tanzania te gaan.