Twee werelden

De afgelopen week zijn we verhuisd naar een guesthouse in het centrum van Kisumu. Verder hebben we een deel van de week doorgebracht bij het Christ’s Hope project en een aantal toeristische plekjes bezocht samen met Willianne en twee vriendinnen die deze week bij haar logeren.

De helft van dit huisje huren we.
 Het staat in een veilige compound.

De dagopening op het carepoint terrrein.

We hebben met veel plezier en respect rondgekeken op de carepoints hier in Nyalenda, de sloppenwijk van Kisumu. Het samen de dag openen met zingen, bijbellezen en gebed is al een mooi moment. Daarna wordt het programma van de dag besproken. Er staan homevisits op het programma en wij mogen mee. We gaan in twee groepjes van 4 caregivers. Albert en ik gaan elk met een verschillend groepje mee.

Op weg voor de homevisits.

Een alleenstaaande moeder voor
 haar huisje,
 één van de drie woningen.

Soms even de weg vragen.
We hebben de paraplu nodig 
om ons te
 beschermen tegen de zon.

We wandelen door de sloppenwijk en het is soms een heel gezoek om de huisjes te vinden. Straatnamen kennen ze hier niet en alle huisjes staan kris kras door elkaar. Huisjes gemaakt van een houten raamwerk opgevuld met modder en een golfplaten dak. De huisjes zijn vaak niet groter dan 4 m bij 4 m. Meestal is er een woonvertrek met een bank of een paar stoelen en een slaapvertrek vaak achter alleen maar een gordijn. Soms zijn ze wel een beetje gezelliger gemaakt met kleedjes en een zeiltje op de vloer maar vaak ook alleen maar donkere muren en een vloer van gedroogde modder.

De caregivers hebben voor de ouder, grootouder of verzorger een aantal vragen over de situatie thuis. Het is schrijnend om de verhalen te horen. Veel weduwen ( vaak HIV positief) die met moeite proberen wat geld te verdienen om hun kinderen eten te geven. Vaak lukt het ze maar om voor 1 maaltijd per dag te zorgen. Bijvoorbeeld door wat geld te verdienen  met het doen van de was voor een ander. Ook zijn er veel oma’s die voor kleinkinderen zorgen waarvan de ouders overleden of ziek zijn. Er was een grootmoeder die voor 10 kleinkinderen zorgt. Ze heeft een “hotel”, een met golfplaten overdekt terras waar mensen wat kunnen eten. Daarmee verdient ze haar geld. En stuk voor stuk zijn deze mensen zo vriendelijk en dankbaar dat Christ’s Hope hun kinderen de mogelijkheid geeft om naar school te gaan. Het is zo bijzonder om het leven van deze mensen van zo dichtbij te mogen zien!

We zien ook de kinderen tussen de middag naar de carepoint komen in hun schooluniform voor een warme maaltijd. Dit gebeurt op woensdag en donderdag en op zaterdag zijn de kinderen er de hele dag. Het is ongelofelijk hoe elk kind een enorm bord vol eten weet weg te werken zonder problemen. Het zinnetje “dat lust ik niet ”kennen ze hier niet.

In de eetpauze worden sommige kinderen met een tuk-tuk opgehaald voor de lunch, omdat de tijd te kort is om naar de carepoint te lopen. Ze krijgen het voor elkaar om 11 kinderen in zo'n overdekt brommertje te stoppen...
Wij laten ons ook ophalen en thuisbrengen door zo'n ding.


Via een Nederlandse sponsor hebben we een cadeautje voor de carepoint meegekregen. Het is een spelletje domino wat ze hier niet kennen. Ik mag het uitleggen door het spel met hen te spelen. Wat genieten deze caregivers van zomaar even een spelletje doen. De volgende middag, als er nog wat tijd over is wordt het spel meteen gepakt. Nu kunnen ze het ook bij de kinderen introduceren.

 En dan nu onze toeristische uitjes. Op onze vrije dag genieten van     een prachtig plekje aan het Victoriameer.  ’s Morgens vroeg is het   daar nog zo heerlijk! lekker langs het meer wandelen en een   vissershaventje bezoeken. Een boottocht over het meer met   Willianne en haar vriendinnen waarbij we veel mooie vogels zien.     Drie ijsvogeltjes naast elkaar op een tak! En dan die bijzondere,   vaak bloeiende bomen en planten! En niet te vergeten de   nijlpaarden, die af en toe hun kop boven het water uitsteken.

Kingfishers ( ijsvogels)

Een nijlpaard in het Victoriameer.

Sunbird

 Dit weekend mochten we daar nog veel meer van genieten. We   kregen de gelegenheid om mee te rijden naar een Brits   retraitecentrum in een

 stukje tropisch regenwoud.
 Wat een oase van rust als je uit zo,n drukke stad komt. De apen   slingeren door de bomen naast ons huisje, de arend heeft zijn nest   in een boom in de tuin. Je hoort alleen de vogels fluiten, af en toe   de apen schreeuwen en verder is het stil. Als de zon schijnt komen   de prachtigste vlinders tevoorschijn. Een wandeling naar een punt   boven op de berg waarvandaan je op het “dak” van het regenwoud   kijkt. Maar ook de tropische regenbuien. Het heeft de afgelopen dagen hier wel 30x zoveel geregend als vorig jaar om deze tijd. Maar  gelukkig zijn het altijd buien  en  schijnt vaak later de zon weer.

De kapel op het terrein.

Er is een kapel waar je zomaar even kunt gaan zitten om stil te zijn Op zondagmorgen is er een kerkdienst waarbij wij de enige gasten zijn. Gelukkig zijn er ook nog 8 personeelsleden.  Zo mooi om samen te zingen en muziek te maken met de instrumenten die ons werden aangereikt en samen te luisteren en te bidden. Voor de mensen hier is het geloof zo verweven met hun leven. Ze zijn in alles afhankelijk van wat God geeft. We kunnen veel van hen leren!

Het voelt hier als een stukje paradijs op aarde.

Twee zo verschillende werelden in één land! Het is best lastig om als toerist te genieten van de luxe dingen en op andere momenten te proberen iets voor de arme mensen in het land te betekenen. Aan de andere kant hebben er ook veel mensen werk door voor toeristen te kunnen zorgen en mogen we er dankbaar van genieten nu we hier zijn.

De komende week zullen we vooral met Christ’s Hope bezig zijn en hopen we meer duidelijkheid te krijgen over de mogelijkheid om naar Tanzania te gaan.