Tanzania

Afgelopen dinsdag zijn we na een reis van 8 uur in Tanzania aangekomen. Tot de Keniaanse grens met een taxi en aan de andere kant  van de grens werden we opgewacht door Joshua en Jackson, twee medewerkers van Christ’s Hope Mwanza. 

Op weg naar Mwanza

Onderweg het eerste wild;
struisvogels en bizons

Zij waren om half zes 's morgens uit Mwanza vertrokken en hebben bijna 4 uur ( 350 km ) gereden naar de grens om ons op te halen en te helpen bij het verkrijgen van een visum. Wat een service! We verblijven hier in een hotel.
Mwanza ligt ook aan het Victoriameer en is een grote stad evenals Kisumu. Tanzania is een groot land maar er wonen in het hele land minder mensen dan in Nederland al kun je dat in deze stad bijna niet geloven. Maar onderweg hier naar toe zagen we wel dat het veel dunner bevolkt is dan Kenia.

Het is ook een mooi land qua natuur. Mwanza is een stad op meerdere heuvels die voor een groot deel bestaan uit enorme rotsblokken. Prachtige plekjes bovenop de rotsen met uitzicht op het Victoriameer.

Maar het heeft ook een andere kant. Er zijn heel veel echt arme mensen. Ze hebben kleine huisjes tussen de rotsblokken. We mochten er in een paar huisjes binnenkijken maar het was schokkend om dat te zien. Soms maar één stoel en wat spullen om te koken. En dan te bedenken dat er geen waterleiding is en al het water met jerrycans de berg op gesjouwd moet worden! Een ander huisje waar de gaten in het dak

De jongen van 9 jaar. op de rand
 van het bed

zaten en we een paraplu kregen aangeboden omdat er een hevige regenbui kwam tijdens ons bezoek en de regen dus door de gaten naar binnen kwam. Of een heel klein huisje, helemaal vol gepropt met een bank waar je in het midden doorheen zakt en een bed vol met spullen waar bijna geen plek meer hebt om te liggen. Het jongetje dat daar woont kreeg 500 shilling (= 50 cent) van de caregiver om een kool te kunnen kopen en eten te koken voor zijn moeder die aan de doorgaande weg wat groente en fruit probeert te verkopen. Een jongetje van 9 jaar die op een houtvuurtje eten kookt! Wij kunnen het ons niet voorstellen. Maar altijd dankbare (groot)moeders voor het werk van Christ’s Hope dat hun (klein)kinderen (vaak maar één uit een gezin) de kans geeft om naar school te gaan. Er is dan ook dringend behoefte aan meer sponsors!


We hebben op alle vier de carepoints in deze stad een dag meegelopen. Woensdag was een heel bijzondere dag! Die dag konden we ons sponsorkind in onze armen sluiten. 

Faraja zat al op ons te wachten toen we op de carepoint aankwamen. Dat was een heel mooi moment dat natuurlijk op meerdere foto’s is vastgelegd. We mochten met hem samen op bezoek bij zijn ouders. Wat mooi om hen te ontmoeten en elkaar een beetje te leren kennen. Het zal nu compleet anders zijn als we hem brieven schrijven.


Ook hebben we het sponsorkind van onze vriendin Corrie Moyses ontmoet en samen met hem een bezoek gebracht aan zijn moeder. Een weduwvrouw met 5 kinderen. We konden Corrie een filmpje sturen waarin de moeder bedankt voor de sponsoring van haar zoon.

Salehe; sponsorkind van
Coorie M.

Ontroerend.                            

Na de regenbui zag de straat er zo uit,

In Afrika zijn ze blij met regen; wassen hun handen
tijdens de bui.

Afgelopen donderdag maakten we mee dat door een zware onweersbui de pas gerestaureerde muur bij de carepoint door een stroom water omver ging! Het is ongelofelijk hoe het water als een rivier van de berg af stroomt en ontzettend veel vuil, dat hier overal langs de weg ligt, meeneemt en de zandwegen in modderstromen verandert.

Gelukkig was het aan het eind van de middag weer droog maar moest de guard eerst de weg
bij de toegangspoort met stenen en zand ophogen zodat de auto die ons naar het hotel zou brengen met veel gehobbel de weg weer op kon. Gelukkig zonder vast te komen zitten!

Zaterdag waren we al weer vroeg op carepoint Burgarika om de kinderen te verwelkomen. De meeste kinderen waren om 8.30 uur bij de opening al aanwezig. Na een aantal liederen te hebben gezongen, werd aan Albert gevraagd een bijbelverhaal te vertellen.

Hij was hier niet op voorbereid maar heeft verteld over “De Goede Herder”. Het is mooi om te zien dat het gebed door meerdere kinderen wordt gedaan. Ze noemen gebedspunten en bidden hier vrijmoedig voor.
Na de opening werden er zo’n 60 tot 70 kinderen in een klaslokaaltje gepropt. De tieners werden in een ander lokaal opgevangen en Albert heeft met hen gesproken.

Mij werd gevraagd iets te vertellen voor de grote groep kinderen.




Het maakte niet uit wat. Iets uit de bijbel of over onze familie en het leven in Nederland. Ik schrok daar wel een beetje van maar het ging goed. Als je eenmaal aan het vertellen bent komen er steeds meer dingen in je op die je kunt vertellen. Ik heb ook geprobeerd ze het liedje  “Dit is de dag” te leren maar dat viel niet mee! Het lied “hoofd schouders knie en teen “doet het ook altijd erg goed en is niet moeilijk in het Engels te vertalen. Alles moest wel door een caregiver in het Swahili vertaald worden omdat de kinderen hier wel Engels op school krijgen maar niet zoals in Kenia les krijgen in het Engels. Ze spreken hier veel minder goed Engels dan In Kenia. Alleen met de tieners kun je een gesprekje in het Engels voeren. Albert heeft ook hier weer portretfoto’s gemaakt van alle aanwezige kinderen .Daar waren ze erg blij mee!

Uitzicht op Carepoint Bugarika en het
Victoriameer

Vandaag, zondag, werden we door “onze chauffeur” en caregiver Jackson opgehaald voor de kerk. Deze kerk begon om 8.00 uur maar het is hier heel gewoon om later binnen te komen. De eerste 3 kwartier is er alleen worship.

We waren er rond half negen. De dominee preekte over Fil. 1 : 10. Paulus zit in de gevangenis en zegt Jezus te willen volgen, ook in lijden tot in de dood. We werden opgeroepen net als Paulus Jezus te volgen aan de hand van 4 voorbeelden uit de geschiedenis van de kruisiging. Hoe Jezus zijn vijanden vergaf, hoe Hij tijdens zijn lijden nog zorg had voor anderen( zijn moeder), hoe Hij hoop gaf in moeilijke omstandigheden (de moordenaar aan het kruis) en hoe hij volhardde tot het einde. Jezus was een voorbeeld voor Paulus en wil dat ook voor ons zijn!

Na de kerkdienst werden we afgezet in een prachtig park met een stuk strand, palmbomen, prachtige bloemen en vogels. We hebben ons daar prima vermaakt met wandelen, lezen en foto’s maken en werden om half vijf weer opgepikt door Jackson en bij het hotel afgezet. Uiteraard wordt de benzine door ons vergoed. ( minder dan € 1,- per liter) Het was een heerlijke rustdag voor ons.

De komende twee weken zullen we wat meer met ontspanning bezig zijn dan met het werk voor Christ’s Hope doordat we even geen projecten bezoeken. Wel kan Albert vast beginnen met zijn verslag en kan ik doorgaan met het maken van kerstkaarten. En natuurlijk hopen we komende week Wiebe en Jeannette te ontmoeten en aan te moedigen!

   Na een dag bezoek Carepoint, is
 het leuk om langs de markt te gaan.

Malaika Beach