Weer thuis.

We zijn weer thuis! En wat is het vreemd dat die andere wereld waar we twee maanden in ondergedompeld waren en waar we ons ook thuis voelden, dat die wereld nu zo ver weg is.

En toch is het ook weer fijn om thuis te zijn. Om onze (klein) kinderen en vrienden weer te ontmoeten, om weer onder een dekbed te slapen en weer te kunnen fietsen. Om weer warm water uit de kraan te krijgen en niet bang te hoeven zijn dat de elektriciteit uit zal vallen. Wat is het ook fijn om weer met onze eigen gemeente samen te komen!

Toch ga ik eerst nog even vertellen over de laatste dagen in Kisumu.

Onze "privé" chauffeur Maurice voor de tuk-tuk

Maandagmorgen worden we voor de laatste keer opgehaald door Maurice met de tuk-tuk. Terwijl het normaal is dat je gewoon lopend op weg gaat naar je bestemming en onderweg een tuk-tuk aanhoudt, werden wij altijd bij huis opgehaald en als we weer terugwilden, dan belden we Maurice en zorgde hij dat hij na een kwartier weer ter plekke was om ons op te pikken. En als dat een keer niet lukte zorgde hij dat er een collega ons op kwam halen. Meestal lopen we het laatste deel naar de carepoint omdat de zandweg vol hobbels zit, maar de afgelopen dagen heeft het veel geregend en lukt het niet de grote plassen te omzeilen en alsof het vanzelfsprekend is hobbelt Maurice met de tuk-tuk door de plassen en zet ons af bij het hek van de carepoint. We willen na ons bezoek langs het meer terug wandelen, dus is het tijd om afscheid te nemen van onze trouwe chauffeur.

Mama Felister zwaait ons uit.

Als we op het terrein van de carepoint komen is het daar erg stil. 

We wisten dat de kinderen er niet zouden zijn vandaag maar de caregivers zijn er ook niet. Van mama Felister horen we dat alle caregivers in de sloppenwijk zijn om een gezin te helpen, waarvan het modderhuisje door de zware regenval is ingestort. De grootmoeder en haar kleinkinderen, waarvan er twee ook de carepoint bezoeken, moeten op dat moment geholpen worden om alle huisraad van modder te ontdoen. Dat is nu even belangrijker dan lessen voorbereiden. Na een telefoontje met één van de caregivers horen we dat ze rond 15.00 uur weer op de carepoint zullen zijn. We besluiten om dan eerst maar naar een mooi plekje bij het Victoriameer te gaan en later terug te komen op de carepoint.

Via een omweg, vanwege de modder, lukt het ons om met droge voeten bij het meer te komen. We genieten nog één keer van de prachtige bloemen en de mooie vogels. We maken foto’s en eten onze lunch, we kijken naar de zeilbootjes en maken een praatje met verschillende mensen. Het is zo heerlijk rustig hier! 

De Wevervogel ( gemaskerde) 

Maar aan alles komt een eind en om 14.00 uur begint het ook te betrekken. Net voor een flinke stortbui zijn we weer op de carepoint en even later komen ook de caregivers. We delen onze pakketjes uit en nemen ook van hen afscheid. Het voelt leeg als we weer terug wandelen naar huis. Wat hebben we genoten van deze mooie mensen, die zoveel liefde geven aan de kinderen!

Sommigen van jullie weten dat het een hobby van Albert is om beeldjes van speksteen te snijden. Er zijn 140 km vanaf Kisumu speksteenmijnen en we hebben gelezen dat je die kunt bezoeken. We besluiten om onszelf dit uitje nog te gunnen en gaan op dinsdag met een taxi naar Tabaka.

Zelf een stuk speksteen houwen

Het helpen met zagen van platen steen

De taxichauffeur heeft al eerder voor ons gereden en gaat met ons mee bij het bezoek en brengt ons ook weer thuis. Dat zou in Nederland niet te betalen zijn maar hier kost het iets meer dan twee retourtjes Groningen met de trein. Het is een prachtige reis door bergachtig gebied en het is erg leuk om de mijnen te zien en het bewerken van het speksteen tot souvenier. Ook zien we vrouwen die stukjes steen door een soort zeef wrijven, zodat de kleine brokjes verkocht worden als siergrint.

Siergrint zeven

De weg naar de groeve

Wij kopen ook een brok steen van 6 kg ( hoe we het mee naar huis krijgen is van later zorg) en gaan via een andere weg weer terug naar huis. Dat bezoek was zeker de moeite waard!

En dan is het woensdag, de dag van vertrek. We ruimen het huis op en pakken onze spullen in. Aan het eind van de middag worden we door een taxi naar het vliegveld gebracht.

Zicht op Nairobi

Lucas en Joas
 maakten
als verrassing
een ovenschotel voor ons
klaar.

We hebben een goede reis met een overstap in Nairobi en komen donderdagmorgen veilig op Schiphol aan. Onze oudste dochter en kleindochter staan ons op te wachten. Een blij weerzien. Ook eenmaal thuis merken we dat onze terugkomst is voorbereid. De boodschappen voor de lunch zijn al gekocht en in de koelkast staat een ovenschotel klaar. Ook voor een bloemetje op tafel hebben de kinderen gezorgd! Op de eetkamertafel staat er een welkoms/sinterklaascadeautje van onze buren. Echt een verassing!

We kijken met heel veel dankbaarheid terug op een geweldige tijd. De reis, die zo onzeker begon vanwege de problemen rondom het juiste visum, is toch een heel gezegende reis geworden. We hebben heel veel gezien van het werk van Christ’s Hope en toch ook best veel kunnen doen.

Ik las, vlak voor het begin van onze reis over een dominee die met een groep jongeren naar een ontwikkelingsland ging om daar te helpen. Hij vroeg de jongeren: “’ Wat denken jullie tijdens je verblijf in dat land te ontvangen? “ Die vraag verwacht je niet als je mensen gaat helpen. Je wilt die mensen iets geven. Maar wat hebben wij ook ontzettend veel ontvangen. Zoveel liefde van mensen, zoveel bemoediging in geloof! Zoveel blijde gezichten, zoveel dankbaarheid!

We kunnen niet anders dan God de eer geven die hem toekomt. We voelden ons van begin tot eind door Hem geleid. Nu mogen we alles loslaten en de mensen in Kenia en Tanzania en onszelf, voor de toekomst aan Hem toevertrouwen!

Loslaten en vertrouwen....

Veel souveniertjes  zijn gemaakt van
speksteen.

Een speksteensnijder die ons
graag de mijnen in Tabaka zou
willen laten zien, waar het
speksteen vandaan komt.

Maandag is een vrije dag en we besluiten naar de toeristenmarkt te gaan want ja, we kunnen toch moeilijk thuiskomen zonder cadeautjes uit Afrika voor onze kleinkinderen. We worden uiteraard met open armen ontvangen en de ene verkoper heeft nog mooiere verhalen dan de ander over zelfgemaakte dingetjes. En het is waar, alles is met de hand gemaakt, er zijn geen twee dingen precies hetzelfde.

We voelen ons gezegend met elf kleinkinderen maar het is een hele klus om voor allemaal iets uit te zoeken. Er zijn genoeg mooie dingen te koop, maar het mag niet te groot zijn, anders zijn onze koffers te klein en natuurlijk zit er aan de prijs ook een limiet. Na zo’n 3 uur zoeken hebben we voor allemaal wat en kopen we ook nog groenten en fruit op de gewone markt. Zwaar beladen besluiten we maar om ons door een tuk-tuk naar huis te laten brengen.

Als we nog maar net thuis zijn krijgen we bericht van Willianne dat er een gezonde dochter is geboren. Liora Helena.  Wat een mooi bericht! We wisten al dat ze een dochter zouden krijgen dus ben ik in Tanzania aan de slag gegaan om een vestje voor haar te haken.  We hopen hen later in de week te bezoeken

Dinsdag is het carepointdag. We zijn er extra vroeg vandaag omdat Albert een filmpje wil maken op verzoek van Christ's Hope, van één van de kinderen van de carepoint. Hij gaat de jongen volgen vanaf het opstaan tot het water halen voor zijn moeder als hij thuiskomt uit de carepoint. Ik maak de laatste kerstkaarten. Het is gelukt om er 400 af te krijgen met hulp van Millicent die er ook ruim 100 heeft gemaakt. Later op de morgen ga ik naar de groep met de oudste leerlingen om hen te leren haken. Ik dacht alleen de meisjes les te geven maar de jongens willen ook graag meedoen. Alle leerlingen zijn gemotiveerd maar het is voor sommigen erg moeilijk. Gelukkig heeft caregiver Joyce het goed onder de knie gekregen op vrijdag zodat ze me kan assisteren.  Als de bloemenarmbandjes af zijn, zijn de leerlingen erg trots.  

Op woensdag gaan we voor de laatste keer een hele dag naar de carepoints. Albert vertelt bij de dagopening met alle kinderen over David, die Herder en Koning was en over Jezus die ook onze Herder en Koning wil zijn. Hij heeft een kroon gemaakt en een herdershoofddoek en staf bij zich. Na de opening gaat hij aan de slag met  de voorbereiding van het programma op vrijdag bij ons thuis. Hij maakt hier voor een PowerPointpresentatie op de computer. 

Hij doet ook nog een leuke ontdekking! Eén van de kinderen heeft, op een moment dat de kinderen na het eten iets voor zichzelf mogen doen, een prentenboek gepakt.

Albert kijkt mee en ontdekt dat het een boek is dat zijn broer Gijsbert heeft geïllustreerd. Wat een verassing om hier in Kenia een boek van je broer uit Amerika te ontdekken!

Ondertussen zit ik te luisteren naar het bijbelverhaal in de klas met de jongste kinderen. Als de kinderen buiten mogen spelen komen er een aantal kinderen gezellig bij me zitten. Ze vragen of ik ook bij hen in de klas kom haken maar ik vertel hen dat ik de haakspullen op de carepoint laat en dat er caregivers zijn die hen

haken kunnen leren. Er is één groep, die ik beloofd heb vandaag nog te komen. Met die groep maak ik ook een begin maar het lukt niet om het armbandje af te krijgen. Ze stoppen vandaag iets eerder met de lessen. Ik moet het dus verder aan de caregiver overlaten. We nemen afscheid van de kinderen met pijn in ons hart.

Op vrijdag hebben we een meeting met de leiding van de carepoints bij ons thuis. We hebben Rachel, de vrouw die het huis hier schoonmaakt, gevraagd een warme lunch te koken voor onze gasten. Dat wil ze graag voor ons doen! Ze doet ook de boodschappen. Het wordt een Keniaanse maaltijd!  Ze haalt levende kippen op de markt en slacht die zelf.  De in stukken gesneden kip ( alles wordt gebruikt o.a. de kop en in wording zijnde eieren) wordt gekookt met kruiden en tomaat. De soep die daarvan overblijft wordt apart opgediend. Ze bakt chapati, kookt een enorme pan rijst met wortel erdoor en maakt Keniaanse groenten (een soort andijvie ) en salade van kool, tomaat en uien klaar. Deze vrouw is twee dagen bezig om met veel liefde en geholpen door een dochter en nichtje, deze heerlijke maaltijd klaar te maken. Alles is op tijd klaar maar onze gasten zijn er nog niet. De afspraak is dat we starten om 12.00 uur. Als Albert om 12.30 uur belt  of ze al in aantocht zijn, blijkt er een “ vertraging “ te zijn van een uur. Uiteindelijk zijn ze er om half twee. Rachel maakt zich niet druk. “Dat is Afrika”, is haar commentaar.

Het is heel gezellig en er wordt goed gegeten! Na de lunch zingen we een lied en opent Albert de bijeenkomst met het uitleggen van het Woord’loos boek. ( Het evangelie kort vertellen aan de hand van kleuren.)

Daarna geeft hij een presentatie van wat hij gedaan en gezien heeft op de carepoints en wat zijn tips zijn voor verbetering. Daarna vraagt hij onze gasten punten op te schrijven die zij gemist hebben of die zij belangrijk vinden voor een, door Albert te maken, onderwijshandboek voor de caregivers. Tot slot mag ik een PowerPointpresentatie laten zien over onze achtergrond. ( gezin, omgeving en Nederland. )

We sluiten af met het zingen van een lied en Elijah bidt met ons en bedankt ons namens allen.

Zaterdagmorgen om 10.00 uur haalt Elijah ons op voor het kraambezoek. Het is leuk om weer over  de enorme hobbels in de weg terug te gaan naar het plekje waar we de eerste dagen in Kenia verbleven. Na kennis gemaakt te hebben met de zus van Willianne, die uit Nederland gekomen is om een week voor het gezin te zorgen, komt Willianne naar beneden met de baby. Ik krijg gelijk Liora in mijn armen. Wat een prachtig meisje met een dikke bos zwart haar. Ze ligt helemaal tevreden heerlijk te slapen in mijn armen.  Ze is nog helemaal blank! Je zou nu niet zeggen dat ze een Keniaanse vader heeft maar bij Efraïm duurde het ook een half jaar voor hij donkerder werd. Efraïm blijft nog een beetje op afstand. Op ons verzoek wil hij wel zijn zusje even komen aaien.

Als het tijd is om naar huis te gaan moeten we afscheid nemen van Willianne. Wat heeft zij veel voor ons betekend de tijd dat we hier waren. Ze regelde alles tot in de puntjes en hielp ons ook om zelf dingen te regelen.  Mede door haar is onze reis zo succesvol geworden! Dankjewel Willianne!

Ja , het afscheid nemen is begonnen! Vandaag hebben we afscheid genomen van de kerkelijke gemeente waar we zo gastvrij ontvangen werden. We hebben de gemeente bedankt voor hun gastvrijheid, hen gegroet namens onze gemeente met een tekst uit Ef. 3: 20.  Ook hebben Albert en ik  ps. 23 gezongen (opw.121) We hebben zo genoten van het (Afrikaanse) zingen daar, dat we zelf ook graag wat voor hen wilden zingen. Na de kerkdienst en na het begroeten van alle gemeenteleden in de tuin, werden we samen met Willianne’s zus  weer in de consistorie getrakteerd op thee met mandazi.

We spraken met de predikant van deze gemeente. Zijn preken zijn zo praktisch en duidelijk doordat hij de belangrijkste punten een paar keer herhaald. We vragen of Albert voor deze predikant, die een jaar geleden zijn  Duitse vrouw verloor aan kanker en nu alleen voor 4 kinderen zorgt, mag bidden. Daarna bidt de predikant voor ons. Het is een mooie afsluiting!  We voelen ons één in het geloof in God.

Zo hebben we al van verschillende mensen afscheid genomen. Morgen zullen we dat op de carepoint doen. Er zijn dan geen kinderen maar wel de caregivers die hun lessen voorbereiden.  

We zullen Kenia gaan missen. Dit land met al die lieve hard werkende mensen. Veel mensen werken wel 12 uur per dag. Als we ’s morgens met de tuk-tuk naar de carepoint gaan ,zien we de mensen hun koopwaar uitstallen. De beddenverkoper zet met veel geduld de bedden, die hij zelf gemaakt en geschilderd heeft, aan de kant van de weg in elkaar. 

’s Avonds worden ze weer uit elkaar geschroefd en in een kleine opslagruimte gezet. Het meeste werk wordt buiten gedaan. De schoenenverkoper maakt met een emmer sop de schoenen weer stofvrij, ook het opnieuw bekleden van meubels, het lassen en schilderen van hekwerken die daarna verkocht worden, gebeurt buiten.

Wat zullen we ze missen; de vrouwen die met manden op hun hoofd fruit proberen te verkopen of een visje voor ons bakken boven een houtvuurtje, de dankbare gezichten als je iets bij hen koopt, de kinderen die naar ons roepen:”Mzungu (blanke), mzungu, how are you?”.

We zullen ze missen: de volgeladen handkarren die met veel moeite vooruit geduwd worden door meestal maar één man, de vrouwen die uren lang krom staan om de was te doen in het meer, de guards die onze compound dag en nacht bewaken, het heerlijke fruit ( ananas, mango, bananen, tomaten ) en niet te vergeten de bloeiende bomen en de mooie , bijzondere vogels.

Bijna alles wordt hier met de hand gemaakt!  Het land wordt met een soort hak bewerkt en dan met de hand ingezaaid zoals we dat  kennen vanuit de bijbel. We lazen vanmorgen ps. 126. Vers 5 sprak ons aan:” Zij die in tranen zaaien zullen oogsten met gejuich.” In het dagboekje gaat het dan over de boer die na het zaaien het land met rust moet laten en erop moet vertrouwen  dat er over een tijd geoogst kan worden. Dat bracht ons op het opschrift boven deze blog. We moeten Kenia loslaten en vertrouwen dat Gods werk doorgaat en dat we ook voor de toekomst afhankelijk zijn van wat Hij voor ons in petto heeft. De mensen hier zijn ons tot voorbeeld. Hun leven is vaak een “Struggle for life”, maar hun geloof in God maakt hen blijmoedig en helpt hen de moed niet te verliezen.

Woensdagavond hopen we in het vliegtuig te stappen voor onze terugreis om dan donderdagmorgen om half zeven te landen op Schiphol. In Kenia is het dan al half negen.

Volgende week wil ik nog een laatste blog schrijven als afsluiting van deze serie.

Deze jongens mogen even met de oude telefoon van Albert spelen.

 

Twee feestjes in Kisumu

Het gaat deze keer o.a. over feestjes. Daarom wil ik beginnen te zeggen dat het voor ons nog steeds een feest is om hier te mogen zijn!

Op maandag  hebben we nog een vrije dag en naast het doen van de was en de nodige boodschappen gaan we op zoek naar iemand uit de sloppenwijk die lolly’s verkoopt in verband met mijn verjaardag op dinsdag. Na best een eind te hebben gelopen ,vinden we iemand die er 20 voor ons heeft .Mensen verkopen vaak producten in kleine hoeveelheden. Even later zien we een vrouw met een paar potten met lolly's.  We vragen om 100 lolly’s en eerst geeft de vrouw er 10 stuks. Ze denkt dat we voor 100 shilling lolly’s willen. Als we duidelijk maken dat we er 100 st willen, wordt er eerst met grote ogen gekeken en als we een zak tevoorschijn halen begint ze driftig te tellen. Als de ene pot leeg is is er gelukkig nog een andere pot. Als we haar betalen kijkt ze ons zo blij aan! En ze zegt ook nog: “God bless you!”. Van deze dingen word ik zo blij! Kun je je zoiets in Nederland voorstellen?

Na vier weken op andere plaatsen te zijn geweest, komen we op dinsdag weer op de carepoints in Nyalenda in Kisumu! We worden hartelijk verwelkomd. Iedereen vraagt of we een goede tijd hebben gehad in Tanzania en Nairobi. In eerste instantie vertel ik niet dat ik jarig ben maar Albert staat wel even te smoezen met degene die de dagopening met de kinderen leidt. En dan, na de dagopening word ik enthousiast toegezongen door bijna 100 kinderen. In overleg met de caregivers bewaar ik de lolly’s tot half drie, het tijdstip waarop de kinderen naar huis gaan.

We staan er telkens weer versteld van hoe gestructureerd de kinderen hier zijn. Als ze het sein krijgen dat de dagopening begint, gaan alle kinderen gelijk op hun plekje staan. De kleintjes vooraan en dan trapsgewijs met de oudsten op de laatste rij. Er wordt niet geklierd met elkaar. Vaak begint één van de oudste meisjes te zingen en de andere kinderen vallen in. Er wordt een aantal liederen gezongen, heel enthousiast en vaak met gebaren, dansjes etc. Dan wordt de kinderen gevraagd wie er een bijbelvers wil opzeggen (ze leren hier elke week een bijbelvers uit hun hoofd) en er zijn altijd wel kinderen die dat willen. Ze krijgen applaus als ze het goed doen. Daarna kunnen de kinderen gebedspunten noemen en gaat één van de kinderen of één van de caregivers voor in gebed.

Het team op de Carepoint; caregivers, directie en office medewerkers, koks, de guard en de tuinman. 

De kinderen zijn heel gemotiveerd om te leren; zelfs nu ,
terwijl ze grote vakantie hebben .

Na de opening gaat iedereen naar zijn eigen lokaal voor de lessen. Albert woont lessen bij en besteedt ook wat aandacht aan de sponsorkinderen van onze zoon, dochter en schoonzusje. Ik maak kerstkaarten, waarvoor ik thuis al het één en ander aan voorbereiding heb gedaan. Ook hebben we een gesprek met Rachel de directrice over ons programma de komende twee weken en over de besteding van de gift die we ontvangen hebben bij het afscheid van Albert als onderwijzer. 

Om half drie word ik geroepen om de lolly’s uit te delen. De kinderen zijn blij verrast. Ze krijgen niet vaak een lolly en ze zijn er gek op! Zelfs de Caregivers doen mee.

Ook de kok smult van de lolly

Als we om half vijf in de tuk-tuk stappen om naar huis te gaan begint het heel hard te regenen. We zijn blij dat we droog zitten en omdat we vanwege mijn verjaardag die avond uit eten gaan, hoeven we geen boodschappen te doen en worden we thuis afgezet. We hebben tijd om alle felicitaties te bekijken en te beantwoorden en gelukkig is het om zes uur bijna droog! 

De weg is wel één grote modderbende en met veel moeite om droge voeten te houden, komen we in het restaurant( 50 m verder in onze straat) aan.We eten heerlijke Keniaanse kost voor heel weinig geld!

De rest van de week zijn we druk met allerlei bezigheden voor Christ’s Hope.  

Onze kleindochter Anne-Roos (8 jaar) heeft 30 armbandjes van loom elastiekjes gemaakt voor de kinderen in Kenia. Ik mag ze uitdelen aan de jongste kinderen in hun careroom. Ze zijn er erg blij mee en Albert maakt een filmpje waarop ze samen roepen:” Dankjewel Anne-Roos!”  
We ontmoeten op de carepoint ook Gerhard Potgieter, een Zuid-Afrikaan die in Johannesburg en in Eswatini (voorheen Swaziland) ook Christ’s Hope carepoints heeft opgestart. Een aantal weken geleden was hij in Nederland en logeerde bij onze dochter Henrike en haar man Sander. Hij is verrast  als hij hoort dat Henrike onze dochter is en begint hij gelijk enthousiaste verhalen te vertellen over onze kleinzoons. Dat vinden wij natuurlijk erg leuk! Op donderdagavond komt hij bij ons eten en het is erg leuk om in het Zuid-Afrikaans en Nederlands met elkaar te praten. 

Hij heeft de leiding van de Carepoint in Johannesburg aan anderen

overgedragen en is nu degene die de nieuwbouw of verbouwingen leidt van carepoints in alle zeven Afrikaanse landen. Als wij na het eten aan de koffie zitten, bellen Henrike en Sander nog even via video-wattsapp. De jongens zijn “Uncle Gerhard ”nog niet vergeten!

Op vrijdag is er weer een klein feestje op de carepoints in Nyalenda. Tot nu toe waren de carepoints onder verantwoordelijkheid van de International Office maar vandaag wordt de verantwoordelijkheid officieel overgedragen aan de nieuwe directeur van de office in Kisumu, Rachel. Dit gaat gepaard met een toespraak, frisdrank en een taart. Albert wordt gevraagd foto’s daarvan te maken.

Na het feestje gaat Albert met Gerhard mee naar Ombeyi, 40 km buiten Kisumu. Ik blijf op de carepoint waar vandaag geen kinderen zijn maar waar de caregivers hun lessen voor de komende week voorbereiden.  ’s Middags komen de caregivers van de oudste groepen bij mij om te leren haken. Ik heb haaknaalden en kleine bolletjes katoen meegenomen uit Nederland en het is de bedoeling om met de oudste meisjes komende dinsdag een armbandje met een bloemetje te haken. Ze hebben nog nooit een haaknaald in hun handen gehad en het blijkt nog een hele klus om het te leren maar na het meerdere keren te hebben herhaald (en uitgehaald) krijgen ze het toch door. We hopen dat het gaat lukken dinsdag.

Nieuwbouw Ombeyi; 4 units,
 met elk  4 carerooms van 4 x 4 m.
( 12/13 kinderen per lokaal)

Albert komt enthousiast terug van Ombeyi. Chr. Hope is daar bezig  om in de bus-bush 4 nieuwe carepoints te bouwen. Straks is er dus weer plaats voor de opvang  van 200 kinderen! (En moeten er dus weer heel wat sponsorouders gezocht worden…) Ter plekke wordt nog met de elektricien onderhandeld over de prijs. Het is goed dat de projectleider Gerhard  weet hoe hij dat moet doen. Mooi om te zien, hoe jong de bouwvakkers (uit het dorp zelf) zijn. Zo krijgen ze de gelegenheid om het vak te leren. Zij kunnen straks een huis voor zichzelf bouwen!

We hebben een rustig weekend. Zaterdagmorgen maken we een wandeling naar het centrum van Kisumu om wat speciale boodschappen te doen. Het is er een gezellige drukte. Er zijn veel kleine winkeltjes maar nog veel meer lokale burgers die op de stoepen voor de winkels hun kleed hebben uitgespreid om hun waar aan te prijzen. Kleding, schoenen, lappen, riemen, snoep, telefoonhoesjes etc. Heel veel van hetzelfde! Ook op zondag morgen als we naar de kerk wandelen worden de kleedjes uitgespreid. De meeste winkeltjes zijn dicht op zondag. We komen ook kerkgangers tegen. Herkenbaar aan de bijbel die ze meedragen. Er zijn hier nog meer soorten kerken dan in Nunspeet.

De kerkdienst staat vandaag in het teken van de jeugd. Er is een presentatie door de zondagsschool-kinderen met liedjes en het opzeggen van teksten, ook de tieners presenteren zich door elk kind een tekst te laten opzeggen en de oudere jeugd presenteert zich met een swingend lied.

De preek wordt vandaag door een jonge vrouw gedaan. Ze onderwijst ons (ze noemde het zelf geen preek) met Ps. 27 : 13 en 14.waarin het gaat om het wachten op God. Waarom zijn wij vaak zo ongeduldig en nemen we maar zelf beslissingen zonder te wachten op God? Hoe vaak moet God niet op ons wachten! Hebben we het zo druk dat we geen tijd hebben voor Hem? Dit thema is al meerdere keren aan de orde gekomen in de tijd dat we hier zijn. Het helpt ons onze toekomst aan God toe te vertrouwen. Nu we hier met de laatste weken bezig zijn komt vaak het verlangen boven naar een nieuwe taak hier in Afrika. Maar we willen erop vertrouwen dat God ons de weg zal wijzen.
Er is natuurlijk ook het verlangen om onze (klein)kinderen weer in onze armen te sluiten en al onze familie en vrienden weer te ontmoeten!

Hieronder nog even de foto's van de sponsorkinderen van binnen onze familie; heel leuk om ze te  ontmoeten en even wat extra foto's van  hen te maken...

Moline (sponsorkind van Marijke) krijgt hier haar ontbijt;  deze  keer zoete melkthee en pinda's.

Benjamin schrijft een brief naar Henrike, Sander en hun jongens.

Dotrine vindt het leuk om foto's te zien van  Matthijs, Joyce en de jongens.

Nairobi, chaos en liefde.

Een bezoek aan Nairobi is een unieke ervaring. Het centrum doet Westers aan met zijn hoge gebouwen, drukke verkeer, mooie winkels en chique geklede mensen.  Als je wat meer aan de rand van het centrum komt zie je al verandering.

Kleinere winkels, overal kraampjes waar mensen hun  waar proberen te verkopen en ook een wirwar van mensen op straat. In het centrum zijn verkeerslichten die het verkeer regelen maar buiten het centrum is het verkeer één grote chaos! Het verkeer op de rotondes wordt in de spits door politieagenten geregeld maar je staat meestal eerst een kwartier in de file voor je de rotonde op kunt rijden. Er is veel getoeter en je moet wel brutaal zijn en jezelf er tussen drukken anders kom je nooit op de plaats van bestemming. Je ziet bijna geen auto of bus die geen schade heeft. Ook zijn er veel motor-taxi’s die overal tussen door rijden en lopen er altijd mannen met volgeladen karren op de weg die het verkeer vertragen. Op maandagmorgen kost het ons een uur om de  zeven km ta overbruggen tussen onze studio en  de carepoints in de Mathare-vallei.

We worden hartelijk welkom geheten door Joseph, de carepointleider, en hebben een introductie rondje met de caregivers voor we met het programma beginnen van de “Prayer and fastingday”. We  starten met het zingen van een aantal liederen van hillsong via youtube.  Daarna gaat Joseph voor in gebed. We lezen Ps. 28: 6-9 en daarna is er een gebedsronde.Nadat er punten worden genoemd ,bidt iedereen hardop voor zichzelf. Het is even wennen om je niet af te laten leiden door je buurman/vrouw en je te concentreren op je eigen gebed.

Eén van de caregivers, Aneastasia heeft een bijbelstudie voorbereid over: “Een zuiver geweten”.
We lezen veel bijbelteksten over het onderwerp en denken na over de vragen die worden gesteld. Heel mooi om samen te doen. Na de bijbelstudie gaat iedereen naar een eigen ruimte om na te denken over dingen die tussen God en ons in kunnen staan, in ons persoonlijk leven.

Na nog een aantal liederen en een gebedsronde worden we in groepjes verdeeld om iets te delen over wat God gedaan heeft in ons leven en wat ons leven veranderd heeft. In mijn groepje worden een paar indrukwekkende getuigenissen gegeven die ik niet snel zal vergeten. 

Eén verhaal wil ik proberen kort met jullie te delen. De vrouw, ik noem haar even Ruth, waarover het gaat , woonde met haar ouders, 3 zusjes en 2 broertjes in de Mathare-vallei. Ruth was de oudste en toen ze ongeveer 10 jaar was gingen haar vader en moeder naar een plek dicht bij het centrum om daar geld te verdienen en lieten ze hun kinderen achter. Ruth moest voor haar broertjes en zusjes zorgen en er was wel wat familie in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Ruth deed haar best en probeerde ook haar best te doen op school. Haar ouders stuurden af en toe wat geld maar het was veel te weinig om eten voor het gezin te kopen. Ruth wilde heel graag haar examen halen, maar ze had veel last van stress omdat er, op eengegeven moment, geen winkel meer was die haar eten wilde geven.

Ze had inmiddels  overal schulden en de familie wilde de schulden niet betalen. Ze kreeg 300 Ksh. toegestuurd van haar ouders en besloot met dat geld haar broertjes en zusjes naar haar ouders te brengen zodat zij zich kon voorbereiden op haar examen. Ze waste al hun kleren en deed ze in de schoolrugzakjes en reisden naar de stad. Haar moeder lag op bed en was depressief en vader was dronken maar Ruth was vastbesloten alleen terug te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze maakte haar examens en het was een wonder van God, zo vertelde ze, dat ze het gehaald had omdat ze op veel vragen geen antwoord had ingevuld. Na drie weken reisde ze naar haar ouders. Ze schrok vreselijk toen ze daar kwam. De kinderen en het huisje waren verwaarloosd. Haar moeder was vertrokken naar een vriendin omdat vader steeds dronken was. Moeder beloofde terug te komen en is later met de kinderen weer bij Ruth  komen wonen. Ze heeft werk gezocht om voor de kinderen te kunnen zorgen. Ruth is blijven bidden en vertrouwen dat God haar situatie kon veranderen en Hij heeft haar vertrouwen niet beschaamd. Ze is getrouwd en heeft 2 kinderen, ze heeft een beter huis en een baan als caregiver bij Christ’s Hope. Ze maakt liederen over haar eigen leven en haar droom is om zangeres te worden om te kunnen getuigen van Gods liefde voor mensen!

Die liefde zagen we ook bij de andere caregivers. Ze doen hun werk met plezier, zijn dankbaar voor hun baan, al verdienen ze niet veel. Hun verlangen is om de kinderen, van wie er veel wees zijn, of alleen een moeder hebben, die hard moet werken om haar kinderen te eten te geven, de liefde en aandacht te geven die elk kind nodig heeft.

We sloten de dag om half vijf af met een maaltijd. Dat smaakte goed na ’s morgens om 7 uur alleen een half boterhammetje gegeten te hebben om mijn medicijnen te kunnen innemen. Het was een mooie waardevolle dag!!

De andere dagen op de carepoints volgden we de lessen, maakte Albert portretfoto’s van de kinderen, hadden we gesprekken met de caregivers en speelden we met de kinderen. Er komen bijna geen blanken daar, dus dat vinden ze heel bijzonder.

Ze voelen aan je huid en aaien over je haar en soms vechten de kleintjes om bij je op schoot te mogen. We hebben ook twee kinderen thuis bezocht samen met een paar caregivers. Het eerste bezoek was bij een weduwe met 5 kinderen. Ze verdient de kost met het verkopen van maiskolven die ze op een houtskoolvuurtje roostert. Het huisje was in een heel smal steegje, klein en vol, maar wel gezellig gemaakt. De tweede moeder woont in een huisje van golfplaten bovenop een ander golfplatenhuisje. Het is bereikbaar via een gammele houten trap. Deze moeder heeft vier kinderen en is ook weduwe. De oudste zoon van 18 jaar is verstandelijk beperkt en ligt op bed. Op aandringen van de moeder wil hij wel even uit bed komen om zich aan ons te laten zien.

Er woont ook één van de kinderen bij oma buiten de stad omdat deze moeder de zorg voor de drie jongere kinderen niet aan kan. Ze is blij en dankbaar voor de mogelijkheid die Christ’s Hope biedt om haar dochter naar school en naar de carepoint te laten gaan. We mogen beide bezoeken afsluiten met gebed voor deze moeders, die zo’n zwaar leven hebben.

Op vrijdag zijn er geen kinderen en bereiden de caregivers de lessen voor. Ook vullen ze een enquêteformulier voor Alberts onderzoek in . Ondertussen maken wij een paar boekenplanken schoon en sorteren de boeken en maken een nieuwe indeling.

Het was heel goed om hier een aantal dagen mee te mogen draaien en ons bezoek werd erg gewaardeerd. We hopen door ons bezoek een bijdrage te leveren aan het bekend maken van het mooie werk van Christ’s Hope.


Omdat de bezoeken ons best veel energie kosten, was er ook nog een dag ontspanning voor ons gepland. We hebben het nationaal museum van Nairobi bezocht en ook het slangenpark daarbij. 

Ook zijn we op het helikopter-platform van een conferentieoord geweest (30^ste verdieping) waar we een prachtig uitzicht over Nairobi hadden.

Vandaag, zaterdag, reizen we met een bus terug naar Kisumu. Een reis van ongeveer 8 uur. We zien veel mooie landschappen aan ons voorbijtrekken. Op een gegeven moment zien we zebra’s  lopen en ook een paar vlak langs de weg. Ook zitten er bavianen heerlijk aan een maiskolf te knabbelen. Helaas komen we te laat op het idee om foto’s te maken.

Het is fijn om weer op ons vertrouwde plekje te zijn! Kisumu is toch wel minder hectisch en vol dan Nairobi. Toch hadden we het bezoek aan Nairobi niet willen missen!

Het is inmiddels zondag en we hebben weer een mooie kerkdienst meegemaakt in de kerk van Willianne en Elija. Het is 6 km lopen, maar we voelen ons er thuis. Van morgen hebben we avondmaal mogen vieren met deze gemeente terwijl onze gemeente in Nunspeet ook avondmaal vierde. Dat geeft verbondenheid zowel hier als met onze Sionskerkgemeente.

Het is wel weer even wennen aan de warmte hier. Omdat Nairobi op 1600 m hoogte ligt is het daar vaak niet warmer dan 25 graden terwijl het hier wel vaak 30 graden is. Wat zal dat wennen zijn als we eind deze maand weer in Nederland zullen zijn!