Loslaten en vertrouwen....

Veel souveniertjes  zijn gemaakt van
speksteen.

Een speksteensnijder die ons
graag de mijnen in Tabaka zou
willen laten zien, waar het
speksteen vandaan komt.

Maandag is een vrije dag en we besluiten naar de toeristenmarkt te gaan want ja, we kunnen toch moeilijk thuiskomen zonder cadeautjes uit Afrika voor onze kleinkinderen. We worden uiteraard met open armen ontvangen en de ene verkoper heeft nog mooiere verhalen dan de ander over zelfgemaakte dingetjes. En het is waar, alles is met de hand gemaakt, er zijn geen twee dingen precies hetzelfde.

We voelen ons gezegend met elf kleinkinderen maar het is een hele klus om voor allemaal iets uit te zoeken. Er zijn genoeg mooie dingen te koop, maar het mag niet te groot zijn, anders zijn onze koffers te klein en natuurlijk zit er aan de prijs ook een limiet. Na zo’n 3 uur zoeken hebben we voor allemaal wat en kopen we ook nog groenten en fruit op de gewone markt. Zwaar beladen besluiten we maar om ons door een tuk-tuk naar huis te laten brengen.

Als we nog maar net thuis zijn krijgen we bericht van Willianne dat er een gezonde dochter is geboren. Liora Helena.  Wat een mooi bericht! We wisten al dat ze een dochter zouden krijgen dus ben ik in Tanzania aan de slag gegaan om een vestje voor haar te haken.  We hopen hen later in de week te bezoeken

Dinsdag is het carepointdag. We zijn er extra vroeg vandaag omdat Albert een filmpje wil maken op verzoek van Christ's Hope, van één van de kinderen van de carepoint. Hij gaat de jongen volgen vanaf het opstaan tot het water halen voor zijn moeder als hij thuiskomt uit de carepoint. Ik maak de laatste kerstkaarten. Het is gelukt om er 400 af te krijgen met hulp van Millicent die er ook ruim 100 heeft gemaakt. Later op de morgen ga ik naar de groep met de oudste leerlingen om hen te leren haken. Ik dacht alleen de meisjes les te geven maar de jongens willen ook graag meedoen. Alle leerlingen zijn gemotiveerd maar het is voor sommigen erg moeilijk. Gelukkig heeft caregiver Joyce het goed onder de knie gekregen op vrijdag zodat ze me kan assisteren.  Als de bloemenarmbandjes af zijn, zijn de leerlingen erg trots.  

Op woensdag gaan we voor de laatste keer een hele dag naar de carepoints. Albert vertelt bij de dagopening met alle kinderen over David, die Herder en Koning was en over Jezus die ook onze Herder en Koning wil zijn. Hij heeft een kroon gemaakt en een herdershoofddoek en staf bij zich. Na de opening gaat hij aan de slag met  de voorbereiding van het programma op vrijdag bij ons thuis. Hij maakt hier voor een PowerPointpresentatie op de computer. 

Hij doet ook nog een leuke ontdekking! Eén van de kinderen heeft, op een moment dat de kinderen na het eten iets voor zichzelf mogen doen, een prentenboek gepakt.

Albert kijkt mee en ontdekt dat het een boek is dat zijn broer Gijsbert heeft geïllustreerd. Wat een verassing om hier in Kenia een boek van je broer uit Amerika te ontdekken!

Ondertussen zit ik te luisteren naar het bijbelverhaal in de klas met de jongste kinderen. Als de kinderen buiten mogen spelen komen er een aantal kinderen gezellig bij me zitten. Ze vragen of ik ook bij hen in de klas kom haken maar ik vertel hen dat ik de haakspullen op de carepoint laat en dat er caregivers zijn die hen

haken kunnen leren. Er is één groep, die ik beloofd heb vandaag nog te komen. Met die groep maak ik ook een begin maar het lukt niet om het armbandje af te krijgen. Ze stoppen vandaag iets eerder met de lessen. Ik moet het dus verder aan de caregiver overlaten. We nemen afscheid van de kinderen met pijn in ons hart.

Op vrijdag hebben we een meeting met de leiding van de carepoints bij ons thuis. We hebben Rachel, de vrouw die het huis hier schoonmaakt, gevraagd een warme lunch te koken voor onze gasten. Dat wil ze graag voor ons doen! Ze doet ook de boodschappen. Het wordt een Keniaanse maaltijd!  Ze haalt levende kippen op de markt en slacht die zelf.  De in stukken gesneden kip ( alles wordt gebruikt o.a. de kop en in wording zijnde eieren) wordt gekookt met kruiden en tomaat. De soep die daarvan overblijft wordt apart opgediend. Ze bakt chapati, kookt een enorme pan rijst met wortel erdoor en maakt Keniaanse groenten (een soort andijvie ) en salade van kool, tomaat en uien klaar. Deze vrouw is twee dagen bezig om met veel liefde en geholpen door een dochter en nichtje, deze heerlijke maaltijd klaar te maken. Alles is op tijd klaar maar onze gasten zijn er nog niet. De afspraak is dat we starten om 12.00 uur. Als Albert om 12.30 uur belt  of ze al in aantocht zijn, blijkt er een “ vertraging “ te zijn van een uur. Uiteindelijk zijn ze er om half twee. Rachel maakt zich niet druk. “Dat is Afrika”, is haar commentaar.

Het is heel gezellig en er wordt goed gegeten! Na de lunch zingen we een lied en opent Albert de bijeenkomst met het uitleggen van het Woord’loos boek. ( Het evangelie kort vertellen aan de hand van kleuren.)

Daarna geeft hij een presentatie van wat hij gedaan en gezien heeft op de carepoints en wat zijn tips zijn voor verbetering. Daarna vraagt hij onze gasten punten op te schrijven die zij gemist hebben of die zij belangrijk vinden voor een, door Albert te maken, onderwijshandboek voor de caregivers. Tot slot mag ik een PowerPointpresentatie laten zien over onze achtergrond. ( gezin, omgeving en Nederland. )

We sluiten af met het zingen van een lied en Elijah bidt met ons en bedankt ons namens allen.

Zaterdagmorgen om 10.00 uur haalt Elijah ons op voor het kraambezoek. Het is leuk om weer over  de enorme hobbels in de weg terug te gaan naar het plekje waar we de eerste dagen in Kenia verbleven. Na kennis gemaakt te hebben met de zus van Willianne, die uit Nederland gekomen is om een week voor het gezin te zorgen, komt Willianne naar beneden met de baby. Ik krijg gelijk Liora in mijn armen. Wat een prachtig meisje met een dikke bos zwart haar. Ze ligt helemaal tevreden heerlijk te slapen in mijn armen.  Ze is nog helemaal blank! Je zou nu niet zeggen dat ze een Keniaanse vader heeft maar bij Efraïm duurde het ook een half jaar voor hij donkerder werd. Efraïm blijft nog een beetje op afstand. Op ons verzoek wil hij wel zijn zusje even komen aaien.

Als het tijd is om naar huis te gaan moeten we afscheid nemen van Willianne. Wat heeft zij veel voor ons betekend de tijd dat we hier waren. Ze regelde alles tot in de puntjes en hielp ons ook om zelf dingen te regelen.  Mede door haar is onze reis zo succesvol geworden! Dankjewel Willianne!

Ja , het afscheid nemen is begonnen! Vandaag hebben we afscheid genomen van de kerkelijke gemeente waar we zo gastvrij ontvangen werden. We hebben de gemeente bedankt voor hun gastvrijheid, hen gegroet namens onze gemeente met een tekst uit Ef. 3: 20.  Ook hebben Albert en ik  ps. 23 gezongen (opw.121) We hebben zo genoten van het (Afrikaanse) zingen daar, dat we zelf ook graag wat voor hen wilden zingen. Na de kerkdienst en na het begroeten van alle gemeenteleden in de tuin, werden we samen met Willianne’s zus  weer in de consistorie getrakteerd op thee met mandazi.

We spraken met de predikant van deze gemeente. Zijn preken zijn zo praktisch en duidelijk doordat hij de belangrijkste punten een paar keer herhaald. We vragen of Albert voor deze predikant, die een jaar geleden zijn  Duitse vrouw verloor aan kanker en nu alleen voor 4 kinderen zorgt, mag bidden. Daarna bidt de predikant voor ons. Het is een mooie afsluiting!  We voelen ons één in het geloof in God.

Zo hebben we al van verschillende mensen afscheid genomen. Morgen zullen we dat op de carepoint doen. Er zijn dan geen kinderen maar wel de caregivers die hun lessen voorbereiden.  

We zullen Kenia gaan missen. Dit land met al die lieve hard werkende mensen. Veel mensen werken wel 12 uur per dag. Als we ’s morgens met de tuk-tuk naar de carepoint gaan ,zien we de mensen hun koopwaar uitstallen. De beddenverkoper zet met veel geduld de bedden, die hij zelf gemaakt en geschilderd heeft, aan de kant van de weg in elkaar. 

’s Avonds worden ze weer uit elkaar geschroefd en in een kleine opslagruimte gezet. Het meeste werk wordt buiten gedaan. De schoenenverkoper maakt met een emmer sop de schoenen weer stofvrij, ook het opnieuw bekleden van meubels, het lassen en schilderen van hekwerken die daarna verkocht worden, gebeurt buiten.

Wat zullen we ze missen; de vrouwen die met manden op hun hoofd fruit proberen te verkopen of een visje voor ons bakken boven een houtvuurtje, de dankbare gezichten als je iets bij hen koopt, de kinderen die naar ons roepen:”Mzungu (blanke), mzungu, how are you?”.

We zullen ze missen: de volgeladen handkarren die met veel moeite vooruit geduwd worden door meestal maar één man, de vrouwen die uren lang krom staan om de was te doen in het meer, de guards die onze compound dag en nacht bewaken, het heerlijke fruit ( ananas, mango, bananen, tomaten ) en niet te vergeten de bloeiende bomen en de mooie , bijzondere vogels.

Bijna alles wordt hier met de hand gemaakt!  Het land wordt met een soort hak bewerkt en dan met de hand ingezaaid zoals we dat  kennen vanuit de bijbel. We lazen vanmorgen ps. 126. Vers 5 sprak ons aan:” Zij die in tranen zaaien zullen oogsten met gejuich.” In het dagboekje gaat het dan over de boer die na het zaaien het land met rust moet laten en erop moet vertrouwen  dat er over een tijd geoogst kan worden. Dat bracht ons op het opschrift boven deze blog. We moeten Kenia loslaten en vertrouwen dat Gods werk doorgaat en dat we ook voor de toekomst afhankelijk zijn van wat Hij voor ons in petto heeft. De mensen hier zijn ons tot voorbeeld. Hun leven is vaak een “Struggle for life”, maar hun geloof in God maakt hen blijmoedig en helpt hen de moed niet te verliezen.

Woensdagavond hopen we in het vliegtuig te stappen voor onze terugreis om dan donderdagmorgen om half zeven te landen op Schiphol. In Kenia is het dan al half negen.

Volgende week wil ik nog een laatste blog schrijven als afsluiting van deze serie.

Deze jongens mogen even met de oude telefoon van Albert spelen.