Twee feestjes in Kisumu

Het gaat deze keer o.a. over feestjes. Daarom wil ik beginnen te zeggen dat het voor ons nog steeds een feest is om hier te mogen zijn!

Op maandag  hebben we nog een vrije dag en naast het doen van de was en de nodige boodschappen gaan we op zoek naar iemand uit de sloppenwijk die lolly’s verkoopt in verband met mijn verjaardag op dinsdag. Na best een eind te hebben gelopen ,vinden we iemand die er 20 voor ons heeft .Mensen verkopen vaak producten in kleine hoeveelheden. Even later zien we een vrouw met een paar potten met lolly's.  We vragen om 100 lolly’s en eerst geeft de vrouw er 10 stuks. Ze denkt dat we voor 100 shilling lolly’s willen. Als we duidelijk maken dat we er 100 st willen, wordt er eerst met grote ogen gekeken en als we een zak tevoorschijn halen begint ze driftig te tellen. Als de ene pot leeg is is er gelukkig nog een andere pot. Als we haar betalen kijkt ze ons zo blij aan! En ze zegt ook nog: “God bless you!”. Van deze dingen word ik zo blij! Kun je je zoiets in Nederland voorstellen?

Na vier weken op andere plaatsen te zijn geweest, komen we op dinsdag weer op de carepoints in Nyalenda in Kisumu! We worden hartelijk verwelkomd. Iedereen vraagt of we een goede tijd hebben gehad in Tanzania en Nairobi. In eerste instantie vertel ik niet dat ik jarig ben maar Albert staat wel even te smoezen met degene die de dagopening met de kinderen leidt. En dan, na de dagopening word ik enthousiast toegezongen door bijna 100 kinderen. In overleg met de caregivers bewaar ik de lolly’s tot half drie, het tijdstip waarop de kinderen naar huis gaan.

We staan er telkens weer versteld van hoe gestructureerd de kinderen hier zijn. Als ze het sein krijgen dat de dagopening begint, gaan alle kinderen gelijk op hun plekje staan. De kleintjes vooraan en dan trapsgewijs met de oudsten op de laatste rij. Er wordt niet geklierd met elkaar. Vaak begint één van de oudste meisjes te zingen en de andere kinderen vallen in. Er wordt een aantal liederen gezongen, heel enthousiast en vaak met gebaren, dansjes etc. Dan wordt de kinderen gevraagd wie er een bijbelvers wil opzeggen (ze leren hier elke week een bijbelvers uit hun hoofd) en er zijn altijd wel kinderen die dat willen. Ze krijgen applaus als ze het goed doen. Daarna kunnen de kinderen gebedspunten noemen en gaat één van de kinderen of één van de caregivers voor in gebed.

Het team op de Carepoint; caregivers, directie en office medewerkers, koks, de guard en de tuinman. 

De kinderen zijn heel gemotiveerd om te leren; zelfs nu ,
terwijl ze grote vakantie hebben .

Na de opening gaat iedereen naar zijn eigen lokaal voor de lessen. Albert woont lessen bij en besteedt ook wat aandacht aan de sponsorkinderen van onze zoon, dochter en schoonzusje. Ik maak kerstkaarten, waarvoor ik thuis al het één en ander aan voorbereiding heb gedaan. Ook hebben we een gesprek met Rachel de directrice over ons programma de komende twee weken en over de besteding van de gift die we ontvangen hebben bij het afscheid van Albert als onderwijzer. 

Om half drie word ik geroepen om de lolly’s uit te delen. De kinderen zijn blij verrast. Ze krijgen niet vaak een lolly en ze zijn er gek op! Zelfs de Caregivers doen mee.

Ook de kok smult van de lolly

Als we om half vijf in de tuk-tuk stappen om naar huis te gaan begint het heel hard te regenen. We zijn blij dat we droog zitten en omdat we vanwege mijn verjaardag die avond uit eten gaan, hoeven we geen boodschappen te doen en worden we thuis afgezet. We hebben tijd om alle felicitaties te bekijken en te beantwoorden en gelukkig is het om zes uur bijna droog! 

De weg is wel één grote modderbende en met veel moeite om droge voeten te houden, komen we in het restaurant( 50 m verder in onze straat) aan.We eten heerlijke Keniaanse kost voor heel weinig geld!

De rest van de week zijn we druk met allerlei bezigheden voor Christ’s Hope.  

Onze kleindochter Anne-Roos (8 jaar) heeft 30 armbandjes van loom elastiekjes gemaakt voor de kinderen in Kenia. Ik mag ze uitdelen aan de jongste kinderen in hun careroom. Ze zijn er erg blij mee en Albert maakt een filmpje waarop ze samen roepen:” Dankjewel Anne-Roos!”  
We ontmoeten op de carepoint ook Gerhard Potgieter, een Zuid-Afrikaan die in Johannesburg en in Eswatini (voorheen Swaziland) ook Christ’s Hope carepoints heeft opgestart. Een aantal weken geleden was hij in Nederland en logeerde bij onze dochter Henrike en haar man Sander. Hij is verrast  als hij hoort dat Henrike onze dochter is en begint hij gelijk enthousiaste verhalen te vertellen over onze kleinzoons. Dat vinden wij natuurlijk erg leuk! Op donderdagavond komt hij bij ons eten en het is erg leuk om in het Zuid-Afrikaans en Nederlands met elkaar te praten. 

Hij heeft de leiding van de Carepoint in Johannesburg aan anderen

overgedragen en is nu degene die de nieuwbouw of verbouwingen leidt van carepoints in alle zeven Afrikaanse landen. Als wij na het eten aan de koffie zitten, bellen Henrike en Sander nog even via video-wattsapp. De jongens zijn “Uncle Gerhard ”nog niet vergeten!

Op vrijdag is er weer een klein feestje op de carepoints in Nyalenda. Tot nu toe waren de carepoints onder verantwoordelijkheid van de International Office maar vandaag wordt de verantwoordelijkheid officieel overgedragen aan de nieuwe directeur van de office in Kisumu, Rachel. Dit gaat gepaard met een toespraak, frisdrank en een taart. Albert wordt gevraagd foto’s daarvan te maken.

Na het feestje gaat Albert met Gerhard mee naar Ombeyi, 40 km buiten Kisumu. Ik blijf op de carepoint waar vandaag geen kinderen zijn maar waar de caregivers hun lessen voor de komende week voorbereiden.  ’s Middags komen de caregivers van de oudste groepen bij mij om te leren haken. Ik heb haaknaalden en kleine bolletjes katoen meegenomen uit Nederland en het is de bedoeling om met de oudste meisjes komende dinsdag een armbandje met een bloemetje te haken. Ze hebben nog nooit een haaknaald in hun handen gehad en het blijkt nog een hele klus om het te leren maar na het meerdere keren te hebben herhaald (en uitgehaald) krijgen ze het toch door. We hopen dat het gaat lukken dinsdag.

Nieuwbouw Ombeyi; 4 units,
 met elk  4 carerooms van 4 x 4 m.
( 12/13 kinderen per lokaal)

Albert komt enthousiast terug van Ombeyi. Chr. Hope is daar bezig  om in de bus-bush 4 nieuwe carepoints te bouwen. Straks is er dus weer plaats voor de opvang  van 200 kinderen! (En moeten er dus weer heel wat sponsorouders gezocht worden…) Ter plekke wordt nog met de elektricien onderhandeld over de prijs. Het is goed dat de projectleider Gerhard  weet hoe hij dat moet doen. Mooi om te zien, hoe jong de bouwvakkers (uit het dorp zelf) zijn. Zo krijgen ze de gelegenheid om het vak te leren. Zij kunnen straks een huis voor zichzelf bouwen!

We hebben een rustig weekend. Zaterdagmorgen maken we een wandeling naar het centrum van Kisumu om wat speciale boodschappen te doen. Het is er een gezellige drukte. Er zijn veel kleine winkeltjes maar nog veel meer lokale burgers die op de stoepen voor de winkels hun kleed hebben uitgespreid om hun waar aan te prijzen. Kleding, schoenen, lappen, riemen, snoep, telefoonhoesjes etc. Heel veel van hetzelfde! Ook op zondag morgen als we naar de kerk wandelen worden de kleedjes uitgespreid. De meeste winkeltjes zijn dicht op zondag. We komen ook kerkgangers tegen. Herkenbaar aan de bijbel die ze meedragen. Er zijn hier nog meer soorten kerken dan in Nunspeet.

De kerkdienst staat vandaag in het teken van de jeugd. Er is een presentatie door de zondagsschool-kinderen met liedjes en het opzeggen van teksten, ook de tieners presenteren zich door elk kind een tekst te laten opzeggen en de oudere jeugd presenteert zich met een swingend lied.

De preek wordt vandaag door een jonge vrouw gedaan. Ze onderwijst ons (ze noemde het zelf geen preek) met Ps. 27 : 13 en 14.waarin het gaat om het wachten op God. Waarom zijn wij vaak zo ongeduldig en nemen we maar zelf beslissingen zonder te wachten op God? Hoe vaak moet God niet op ons wachten! Hebben we het zo druk dat we geen tijd hebben voor Hem? Dit thema is al meerdere keren aan de orde gekomen in de tijd dat we hier zijn. Het helpt ons onze toekomst aan God toe te vertrouwen. Nu we hier met de laatste weken bezig zijn komt vaak het verlangen boven naar een nieuwe taak hier in Afrika. Maar we willen erop vertrouwen dat God ons de weg zal wijzen.
Er is natuurlijk ook het verlangen om onze (klein)kinderen weer in onze armen te sluiten en al onze familie en vrienden weer te ontmoeten!

Hieronder nog even de foto's van de sponsorkinderen van binnen onze familie; heel leuk om ze te  ontmoeten en even wat extra foto's van  hen te maken...

Moline (sponsorkind van Marijke) krijgt hier haar ontbijt;  deze  keer zoete melkthee en pinda's.

Benjamin schrijft een brief naar Henrike, Sander en hun jongens.

Dotrine vindt het leuk om foto's te zien van  Matthijs, Joyce en de jongens.