Nairobi, chaos en liefde.

Een bezoek aan Nairobi is een unieke ervaring. Het centrum doet Westers aan met zijn hoge gebouwen, drukke verkeer, mooie winkels en chique geklede mensen.  Als je wat meer aan de rand van het centrum komt zie je al verandering.

Kleinere winkels, overal kraampjes waar mensen hun  waar proberen te verkopen en ook een wirwar van mensen op straat. In het centrum zijn verkeerslichten die het verkeer regelen maar buiten het centrum is het verkeer één grote chaos! Het verkeer op de rotondes wordt in de spits door politieagenten geregeld maar je staat meestal eerst een kwartier in de file voor je de rotonde op kunt rijden. Er is veel getoeter en je moet wel brutaal zijn en jezelf er tussen drukken anders kom je nooit op de plaats van bestemming. Je ziet bijna geen auto of bus die geen schade heeft. Ook zijn er veel motor-taxi’s die overal tussen door rijden en lopen er altijd mannen met volgeladen karren op de weg die het verkeer vertragen. Op maandagmorgen kost het ons een uur om de  zeven km ta overbruggen tussen onze studio en  de carepoints in de Mathare-vallei.

We worden hartelijk welkom geheten door Joseph, de carepointleider, en hebben een introductie rondje met de caregivers voor we met het programma beginnen van de “Prayer and fastingday”. We  starten met het zingen van een aantal liederen van hillsong via youtube.  Daarna gaat Joseph voor in gebed. We lezen Ps. 28: 6-9 en daarna is er een gebedsronde.Nadat er punten worden genoemd ,bidt iedereen hardop voor zichzelf. Het is even wennen om je niet af te laten leiden door je buurman/vrouw en je te concentreren op je eigen gebed.

Eén van de caregivers, Aneastasia heeft een bijbelstudie voorbereid over: “Een zuiver geweten”.
We lezen veel bijbelteksten over het onderwerp en denken na over de vragen die worden gesteld. Heel mooi om samen te doen. Na de bijbelstudie gaat iedereen naar een eigen ruimte om na te denken over dingen die tussen God en ons in kunnen staan, in ons persoonlijk leven.

Na nog een aantal liederen en een gebedsronde worden we in groepjes verdeeld om iets te delen over wat God gedaan heeft in ons leven en wat ons leven veranderd heeft. In mijn groepje worden een paar indrukwekkende getuigenissen gegeven die ik niet snel zal vergeten. 

Eén verhaal wil ik proberen kort met jullie te delen. De vrouw, ik noem haar even Ruth, waarover het gaat , woonde met haar ouders, 3 zusjes en 2 broertjes in de Mathare-vallei. Ruth was de oudste en toen ze ongeveer 10 jaar was gingen haar vader en moeder naar een plek dicht bij het centrum om daar geld te verdienen en lieten ze hun kinderen achter. Ruth moest voor haar broertjes en zusjes zorgen en er was wel wat familie in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Ruth deed haar best en probeerde ook haar best te doen op school. Haar ouders stuurden af en toe wat geld maar het was veel te weinig om eten voor het gezin te kopen. Ruth wilde heel graag haar examen halen, maar ze had veel last van stress omdat er, op eengegeven moment, geen winkel meer was die haar eten wilde geven.

Ze had inmiddels  overal schulden en de familie wilde de schulden niet betalen. Ze kreeg 300 Ksh. toegestuurd van haar ouders en besloot met dat geld haar broertjes en zusjes naar haar ouders te brengen zodat zij zich kon voorbereiden op haar examen. Ze waste al hun kleren en deed ze in de schoolrugzakjes en reisden naar de stad. Haar moeder lag op bed en was depressief en vader was dronken maar Ruth was vastbesloten alleen terug te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze maakte haar examens en het was een wonder van God, zo vertelde ze, dat ze het gehaald had omdat ze op veel vragen geen antwoord had ingevuld. Na drie weken reisde ze naar haar ouders. Ze schrok vreselijk toen ze daar kwam. De kinderen en het huisje waren verwaarloosd. Haar moeder was vertrokken naar een vriendin omdat vader steeds dronken was. Moeder beloofde terug te komen en is later met de kinderen weer bij Ruth  komen wonen. Ze heeft werk gezocht om voor de kinderen te kunnen zorgen. Ruth is blijven bidden en vertrouwen dat God haar situatie kon veranderen en Hij heeft haar vertrouwen niet beschaamd. Ze is getrouwd en heeft 2 kinderen, ze heeft een beter huis en een baan als caregiver bij Christ’s Hope. Ze maakt liederen over haar eigen leven en haar droom is om zangeres te worden om te kunnen getuigen van Gods liefde voor mensen!

Die liefde zagen we ook bij de andere caregivers. Ze doen hun werk met plezier, zijn dankbaar voor hun baan, al verdienen ze niet veel. Hun verlangen is om de kinderen, van wie er veel wees zijn, of alleen een moeder hebben, die hard moet werken om haar kinderen te eten te geven, de liefde en aandacht te geven die elk kind nodig heeft.

We sloten de dag om half vijf af met een maaltijd. Dat smaakte goed na ’s morgens om 7 uur alleen een half boterhammetje gegeten te hebben om mijn medicijnen te kunnen innemen. Het was een mooie waardevolle dag!!

De andere dagen op de carepoints volgden we de lessen, maakte Albert portretfoto’s van de kinderen, hadden we gesprekken met de caregivers en speelden we met de kinderen. Er komen bijna geen blanken daar, dus dat vinden ze heel bijzonder.

Ze voelen aan je huid en aaien over je haar en soms vechten de kleintjes om bij je op schoot te mogen. We hebben ook twee kinderen thuis bezocht samen met een paar caregivers. Het eerste bezoek was bij een weduwe met 5 kinderen. Ze verdient de kost met het verkopen van maiskolven die ze op een houtskoolvuurtje roostert. Het huisje was in een heel smal steegje, klein en vol, maar wel gezellig gemaakt. De tweede moeder woont in een huisje van golfplaten bovenop een ander golfplatenhuisje. Het is bereikbaar via een gammele houten trap. Deze moeder heeft vier kinderen en is ook weduwe. De oudste zoon van 18 jaar is verstandelijk beperkt en ligt op bed. Op aandringen van de moeder wil hij wel even uit bed komen om zich aan ons te laten zien.

Er woont ook één van de kinderen bij oma buiten de stad omdat deze moeder de zorg voor de drie jongere kinderen niet aan kan. Ze is blij en dankbaar voor de mogelijkheid die Christ’s Hope biedt om haar dochter naar school en naar de carepoint te laten gaan. We mogen beide bezoeken afsluiten met gebed voor deze moeders, die zo’n zwaar leven hebben.

Op vrijdag zijn er geen kinderen en bereiden de caregivers de lessen voor. Ook vullen ze een enquêteformulier voor Alberts onderzoek in . Ondertussen maken wij een paar boekenplanken schoon en sorteren de boeken en maken een nieuwe indeling.

Het was heel goed om hier een aantal dagen mee te mogen draaien en ons bezoek werd erg gewaardeerd. We hopen door ons bezoek een bijdrage te leveren aan het bekend maken van het mooie werk van Christ’s Hope.


Omdat de bezoeken ons best veel energie kosten, was er ook nog een dag ontspanning voor ons gepland. We hebben het nationaal museum van Nairobi bezocht en ook het slangenpark daarbij. 

Ook zijn we op het helikopter-platform van een conferentieoord geweest (30^ste verdieping) waar we een prachtig uitzicht over Nairobi hadden.

Vandaag, zaterdag, reizen we met een bus terug naar Kisumu. Een reis van ongeveer 8 uur. We zien veel mooie landschappen aan ons voorbijtrekken. Op een gegeven moment zien we zebra’s  lopen en ook een paar vlak langs de weg. Ook zitten er bavianen heerlijk aan een maiskolf te knabbelen. Helaas komen we te laat op het idee om foto’s te maken.

Het is fijn om weer op ons vertrouwde plekje te zijn! Kisumu is toch wel minder hectisch en vol dan Nairobi. Toch hadden we het bezoek aan Nairobi niet willen missen!

Het is inmiddels zondag en we hebben weer een mooie kerkdienst meegemaakt in de kerk van Willianne en Elija. Het is 6 km lopen, maar we voelen ons er thuis. Van morgen hebben we avondmaal mogen vieren met deze gemeente terwijl onze gemeente in Nunspeet ook avondmaal vierde. Dat geeft verbondenheid zowel hier als met onze Sionskerkgemeente.

Het is wel weer even wennen aan de warmte hier. Omdat Nairobi op 1600 m hoogte ligt is het daar vaak niet warmer dan 25 graden terwijl het hier wel vaak 30 graden is. Wat zal dat wennen zijn als we eind deze maand weer in Nederland zullen zijn!