Weer thuis.

We zijn weer thuis! En wat is het vreemd dat die andere wereld waar we twee maanden in ondergedompeld waren en waar we ons ook thuis voelden, dat die wereld nu zo ver weg is.

En toch is het ook weer fijn om thuis te zijn. Om onze (klein) kinderen en vrienden weer te ontmoeten, om weer onder een dekbed te slapen en weer te kunnen fietsen. Om weer warm water uit de kraan te krijgen en niet bang te hoeven zijn dat de elektriciteit uit zal vallen. Wat is het ook fijn om weer met onze eigen gemeente samen te komen!

Toch ga ik eerst nog even vertellen over de laatste dagen in Kisumu.

Onze "privé" chauffeur Maurice voor de tuk-tuk

Maandagmorgen worden we voor de laatste keer opgehaald door Maurice met de tuk-tuk. Terwijl het normaal is dat je gewoon lopend op weg gaat naar je bestemming en onderweg een tuk-tuk aanhoudt, werden wij altijd bij huis opgehaald en als we weer terugwilden, dan belden we Maurice en zorgde hij dat hij na een kwartier weer ter plekke was om ons op te pikken. En als dat een keer niet lukte zorgde hij dat er een collega ons op kwam halen. Meestal lopen we het laatste deel naar de carepoint omdat de zandweg vol hobbels zit, maar de afgelopen dagen heeft het veel geregend en lukt het niet de grote plassen te omzeilen en alsof het vanzelfsprekend is hobbelt Maurice met de tuk-tuk door de plassen en zet ons af bij het hek van de carepoint. We willen na ons bezoek langs het meer terug wandelen, dus is het tijd om afscheid te nemen van onze trouwe chauffeur.

Mama Felister zwaait ons uit.

Als we op het terrein van de carepoint komen is het daar erg stil. 

We wisten dat de kinderen er niet zouden zijn vandaag maar de caregivers zijn er ook niet. Van mama Felister horen we dat alle caregivers in de sloppenwijk zijn om een gezin te helpen, waarvan het modderhuisje door de zware regenval is ingestort. De grootmoeder en haar kleinkinderen, waarvan er twee ook de carepoint bezoeken, moeten op dat moment geholpen worden om alle huisraad van modder te ontdoen. Dat is nu even belangrijker dan lessen voorbereiden. Na een telefoontje met één van de caregivers horen we dat ze rond 15.00 uur weer op de carepoint zullen zijn. We besluiten om dan eerst maar naar een mooi plekje bij het Victoriameer te gaan en later terug te komen op de carepoint.

Via een omweg, vanwege de modder, lukt het ons om met droge voeten bij het meer te komen. We genieten nog één keer van de prachtige bloemen en de mooie vogels. We maken foto’s en eten onze lunch, we kijken naar de zeilbootjes en maken een praatje met verschillende mensen. Het is zo heerlijk rustig hier! 

De Wevervogel ( gemaskerde) 

Maar aan alles komt een eind en om 14.00 uur begint het ook te betrekken. Net voor een flinke stortbui zijn we weer op de carepoint en even later komen ook de caregivers. We delen onze pakketjes uit en nemen ook van hen afscheid. Het voelt leeg als we weer terug wandelen naar huis. Wat hebben we genoten van deze mooie mensen, die zoveel liefde geven aan de kinderen!

Sommigen van jullie weten dat het een hobby van Albert is om beeldjes van speksteen te snijden. Er zijn 140 km vanaf Kisumu speksteenmijnen en we hebben gelezen dat je die kunt bezoeken. We besluiten om onszelf dit uitje nog te gunnen en gaan op dinsdag met een taxi naar Tabaka.

Zelf een stuk speksteen houwen

Het helpen met zagen van platen steen

De taxichauffeur heeft al eerder voor ons gereden en gaat met ons mee bij het bezoek en brengt ons ook weer thuis. Dat zou in Nederland niet te betalen zijn maar hier kost het iets meer dan twee retourtjes Groningen met de trein. Het is een prachtige reis door bergachtig gebied en het is erg leuk om de mijnen te zien en het bewerken van het speksteen tot souvenier. Ook zien we vrouwen die stukjes steen door een soort zeef wrijven, zodat de kleine brokjes verkocht worden als siergrint.

Siergrint zeven

De weg naar de groeve

Wij kopen ook een brok steen van 6 kg ( hoe we het mee naar huis krijgen is van later zorg) en gaan via een andere weg weer terug naar huis. Dat bezoek was zeker de moeite waard!

En dan is het woensdag, de dag van vertrek. We ruimen het huis op en pakken onze spullen in. Aan het eind van de middag worden we door een taxi naar het vliegveld gebracht.

Zicht op Nairobi

Lucas en Joas
 maakten
als verrassing
een ovenschotel voor ons
klaar.

We hebben een goede reis met een overstap in Nairobi en komen donderdagmorgen veilig op Schiphol aan. Onze oudste dochter en kleindochter staan ons op te wachten. Een blij weerzien. Ook eenmaal thuis merken we dat onze terugkomst is voorbereid. De boodschappen voor de lunch zijn al gekocht en in de koelkast staat een ovenschotel klaar. Ook voor een bloemetje op tafel hebben de kinderen gezorgd! Op de eetkamertafel staat er een welkoms/sinterklaascadeautje van onze buren. Echt een verassing!

We kijken met heel veel dankbaarheid terug op een geweldige tijd. De reis, die zo onzeker begon vanwege de problemen rondom het juiste visum, is toch een heel gezegende reis geworden. We hebben heel veel gezien van het werk van Christ’s Hope en toch ook best veel kunnen doen.

Ik las, vlak voor het begin van onze reis over een dominee die met een groep jongeren naar een ontwikkelingsland ging om daar te helpen. Hij vroeg de jongeren: “’ Wat denken jullie tijdens je verblijf in dat land te ontvangen? “ Die vraag verwacht je niet als je mensen gaat helpen. Je wilt die mensen iets geven. Maar wat hebben wij ook ontzettend veel ontvangen. Zoveel liefde van mensen, zoveel bemoediging in geloof! Zoveel blijde gezichten, zoveel dankbaarheid!

We kunnen niet anders dan God de eer geven die hem toekomt. We voelden ons van begin tot eind door Hem geleid. Nu mogen we alles loslaten en de mensen in Kenia en Tanzania en onszelf, voor de toekomst aan Hem toevertrouwen!